Home Sweet Home

Negen augustus ben ik om 11.15 uur het vliegtuig ingestapt om naar huis te vliegen, en waar ik dan iets van 12 uur later aankwam om door mijn lieve familie en Jennifer opgehaald te worden. Wat een bijzonder moment, maar of ik op dat moment heel erg in het “NU” leefde, nee dat niet. Na negen weken in ons Nederland te hebben rond gehobbeld kan ik zelfs nog niet volmondig zeggen, dat ik er weer helemaal ben. Mijn gedachten en verlangen dwalen nog vaak af naar al het moois wat ik gezien en ervaren heb de afgelopen ander half jaar. Maar goed, ik zal eerste even beginnen waar ik gebleven was…… en dat was op Bali ergens in mei dit jaar.

Bali is een eiland die voor mij niet als top 25 mijn gedachten in zal gaan, maar ik begrijp ook wel weer dat het een schitterend vakantie-eiland is. Je kan er van alles doen, de stranden zijn lekker, de golven zijn prachtig, en het binnenland is echt schitterend (maar die binnenlanden zullen dan veel vakantiegangers weer niet zien)… hi.

Na Bali ben ik naar Lombok gevlogen om daar 3 dagen op Wenny te wachten. Ze zal me vergezellen hier, en dat zijn voor mij echt bijzondere momenten (voor haar trouwens ook). Wenny was namelijk nog nooit Java af geweest, en had o.a. nog nooit een zonsondergang gezien, kon niet zwemmen en fietsen was ook lang geleden. Deze week hebben we dus veel geoefend met zwemmen, zijn we zelfs aan het eind van de week nog aan het snorkelen geweest , heeft ze voor het eerste de zon onder zien gaan, en snapt ze nu ook hoe een fietslamp werkt. Alleen de verbazing, de vragen en die “kinderlijke” blijdschap heeft me diep geraakt. Wat een pracht meid.

Na Lombok zijn we samen naar Jakarta gevlogen, en ben ik een tweetal dagen later naar Bangkok teruggevlogen. Daar hadden Diederik en ik weer een prachtig weerzien, en hebben we heerlijk weer een tweetal weken om en op het strand doorgebracht. Wat een relaxed leven is het daar toch. Daarna zijn we naar Kuala Lumpur gevlogen, waar ik een reisvriend (met zijn vriendin) weer zie. Echt super leuk om deze twee mensen weer te ontmoeten en we spreken af om elkaar aan het eind van ons rondje nog eens te zien. Wij gaan door naar Melaka, waar ik ook weer een mooi weerzien had met mijn andere (Maleisische) vrienden.

Het blijkt die week in Melaka (Portugees) feest te zijn, en ja dat kunnen we niet overslaan. Dus een wedstrijd van het Nederlandselftal zien we op een groot scherm met zo’n 500 feestende Maleisiers… Echt super ervaring. Daarna rijden we met de bus naar Tioman eilanden aan de oostkust van Maleisie. Daar verblijven we 4 dagen, doen we twee duiken en zien we Brazil van de mat geveegd worden door Nederland. Vond het trouwens een hele bijzondere ervaring om met de voetjes in het witte zand midden in de nacht een wedstrijd van het NL elftal te kijken… maar een vol plein met alleen maar oranje is ook mooi…hi

Na de Tioman eilanden zijn we naar Johor Bahru (plaatsje in het uiterste zuiden van Maleisie) gegaan…  vanuit daar zijn we Singapore gaan bezoeken. En ik kan jullie vertellen dat het een heel spektakel is om dat land in te komen zeg… maar wel super leuk om gezien te hebben. Na een overnachting in Singapore zijn we weer terug naar Johor Bahru gegaan, om te bekijken wat ons nieuwe plan zou zijn. Want we zaten een beetje in de knoop met Diederik zijn dagen (hij zou de 22^ste van juli naar Australie vliegen), want we wilde nog graag naar Borneo… en we wilde de finale van het WK ook graag ergens kijken waar er meer dan 10 mensen zaten te kijken (ik geloof dat ze dat een luxeprobleem noemen he?). Dus via een korte tussenstop in Melaka, zijn we naar John en Kirsty gegaan (die vrienden die we eerder die maand gezien hadden)… waar we ook in hunnie appartement in Kuala Lumpur mochten blijven slapen. En hebben we echt een super avond gehad (mijn vriendjes en vriendinnetjes vanuit Melaka waren ook overgekomen om met ons de finale te bekijken), alleen was het resultaat natuurlijk iets minder. Maar dat deerde de pret absoluut niet. De dag erna hebben we een uitbuik dag gehad, en vlogen we een dag later naar Tawau (Borneo). Vanuit daar een uurtje met de bus naar Semporna, om uiteindelijk met een speedboot naar een omgebouwd booreiland te gaan om een zevental supergave, extreem relaxte en om nooit meer te vergeten duiken te maken, bij Sipadan, Mabul en Kapalai eilanden. De schildpadden zwommen ons aan alle kanten voorbij, zeepaardjes, haaien en nog veel meer mooi spul hebben we daar gezien. Wat is duiken toch een gaaf tijdverdrijf, en wat ga ik dat hier in het koude kikkerlandje missen. Vanuit daar zijn we na 4 dagen duiken doorgereden naar Sandakan. Daar heb je het Sepilok Oerang Oetan opvangcentrum, waar we de super mooie apen van dichtbij zouden kunnen zien. En eigenlijk weet je het van te voren, maar het was wel een hoog dierentuin gehalte. De aapjes werden geroepen/gelokt met allemaal bananen en waren vrij snel weer weg toen ze het eten op hadden. Maar goed, we hebben ze weer effe gezien, dus afvinken maar weer, hihi.

Daarna zijn we naar de Mount Kinabalu gereden, waar we niet de tweedaagse hike hebben gedaan. Maar eentje van 5 uur, omdat we ook hier weer iets in tijdnood zaten. En we hoorde achteraf dat we het ongeveer een maand van te voren hadden moeten regelen, want het was super druk. Met de spierpijn nog in ons lijf reden we een dag later door naar de hoofdstad Kota Kinabalu. Waar we nog een tweetal dagen heerlijk gerelaxt hebben. En ja, dan was het weer afscheid nemen geblazen… en vloog Diederik naar Perth en ik naar Penang (een eilandje aan de westkant van Maleisie).

Daar verbleef ik een paar dagen alleen, en ging ik op 24 juli Wenny van het vliegveld halen. Samen hebben we wederom een mooie tijd gehad, met veel verbazingen en nieuwe ervaringen. Penang en Langkawi waren deze dagen het toneel waar we verbleven, en waar we samen onze emoties hadden. Wenny mocht/moest weer terug naar Jakarta, waar ze waarschijnlijk de komende tig jaar ook nog zal verblijven, en ik ga langzaam naar huis. En hoe veranderd dan ineens het gevoel als je dichterbij afscheid nemen staat… hoe ver weg vier weken lijken, hoe snel je dan ineens daar voor staat. Op 1 augustus nemen Wenny en ik weer afscheid, waarna ik door vlieg naar mijn laatste bestemming, BANGKOK… mijn tweede thuis. Hier vermaak ik me samen met een vriend Ben…. die in Bangkok werkt en woont, en leer ik mijn stadje nog beter kennen. En dan komt het onvermijdelijke…. De vlucht terug naar huis. Met heel veel moeite neem ik afscheid van Ben, van Bangkok en vlieg ik maandag ochtend om 11.15 uur weg uit Bangkok, om vervolgens iets voor 18 uur plaatselijke tijd op Dusseldorf International te landen. Daar waar al mijn dierbaren me op stonden te wachten. Een super mooi moment, maar wel heel overweldigend, wel heel erg confronterend…. Na 14 maanden ineens weer terug, ineens weer in de kou, ineens weer in de regen, ineens weer in het wereldje waar ik mijn 32 jaar ervoor had doorgebracht, waar gewoon echt helemaal "niets" is veranderd.

Blij, maar toch ook nog wel onthutst beleef ik nu mijn dagen. Blijven mijn gedachten dagelijks tussen het nu en het verleden schieten, draag ik nog altijd een paar honderd Bath (thais geld) bij me en verlang ik terug naar het heerlijke leventje daar. Ik weet niet hoe en wat, ik heb geen flauw idee wat ik op dit moment nu echt wil. Dus neem ik de tijd, neem ik de tijd om mijn ervaringen van de afgelopen tijd te verwerken. En dan ben ik er vast weer klaar voor om weer een nieuwe beslissing te nemen in mijn leven. Wat deze beslissing ook mag zijn, ik zal er klaar voor zijn……. want ik heb al wel geleerd dat een echt gekozen keuze altijd een mooie keuze is, waar ik met de volle 100% van geniet. Ik ben dankbaar, voor alles wat ik gezien, beleefd en gevoeld heb tijden mijn reis. Een reis die uiteraard maar een klein gedeelte is van de ultieme reis dat het leven is, maar dit pakken ze me nooit meer af.  Een hoofdstuk die me voor altijd heeft veranderd, die me nog onafhankelijker heeft gemaakt, die me zelfverzekerder heeft gemaakt en die me nieuwsgierig heeft gemaakt naar historie/geschiedenis van veel van de landen die ik bezocht heb.

Ik ben weer thuis, home sweet home. Al voelt het nog niet altijd zo. Het wennen aan alles wat zo normaal was (voor mijn reis) gaat stoef, maar het mag van me. Het is zoals het is, en ik laat het zo zijn. Sommige van jullie heb ik al gezien, sommige nog niet… maar dat zal in de nabije toekomst vast gaan gebeuren. Dankbaar kijk ik naar het verleden, maar met nog veel meer honger naar meer, kijk ik naar de toekomst en heel blij en gelukkig leef ik in het nu.

Iedereen bedankt voor jullie berichtjes op deze site en via mijn hotmail. Dankzij jullie heb ik altijd een lijntje gehouden naar “thuis’, echt heel bijzonder. Mijn dank is groot… en hopelijk tot gauw. kus