Met mijn ouders

Alweer een zestal weken geleden heb ik mijn laatste blog geplaatst en ik dacht het wordt weer eens tijd. Tweede kerstdag schreef ik mijn laatste avonturen, en mijn verwachtingen en/of plannen. Wat is er van terecht gekomen, en hoe heb ik deze weer ervaren…… Hier weer een paar woorden vanuit een voor mij weer heel nieuw land, Laos.

Tweede kerstdag las ik op Facebook, dat een “vriendin” uit USA naar Koh Samet zou gaan, dus was mijn twijfel (wel of niet daar naartoe gaan) meteen weggenomen en heb ik dezelfde dag nog een ticket voor de bus geboekt. Vier dagen heb ik op dit heerlijke eiland (denk dat ik dit het meest relaxte eiland vind dat ik bezocht heb) mogen vertoeven, met een scootertje lekker rondscheuren en s’avonds heerlijk op het strand van een biertje en een heerlijke curry genieten.

Met een kleine tussenstop naar Cambodja (om mijn visum “probleem” op te lossen), stond ik op zaterdag 9 januari op het vliegveld van Bangkok te wachten om mijn ouders weer in mijn armen te kunnen nemen (na bijna 7 maanden). Schitterend om je moeder (nadat ze je gezien heeft) een sprintje trekt om zo snel mogelijk bij je te zijn….. en dan voelt een onhandige knuffel (met een hek er tussen) gaaf, schitterend en zeker ontroerend aan. Ze waren veilig aangekomen, hadden de vlucht vooral heel lang gevonden en waren klaar voor heerlijk Thailand. In de taxi naar Bangkok (ruim een uur) was er de verwondering, de hitte, de andere wereld dat veel indruk op mijn ouders maakte. En hoe gaaf is het om de voor mij al “normale” dingen weer opnieuw te ervaren door ogen van mijn ouders. Aangekomen in Bangkok, ingecheckt, en de winterse kleding die in Europa nodig is omgewisseld te hebben (en onderin de tas te hebben gestopt, want die is effe niet meer nodig) gingen we op pad…. Een wandeling naar een parkje vlakbij, een bak vruchtjes met yoghurt en muesli (mijn standaard ontbijt in Bangkok), een tochtje met de watertaxi, een marktje en voor het eerst een heerlijke gele, rode en groene curry. Smikkelen, en wat gaaf om ze weer bij me te hebben. We praten honderd uit, zowel over de avonturen in Nederland als die tijdens mijn trip.

Na twee dagen Bangkok besluiten we de drukte van de grote stad achter ons te laten en naar Ayuthaya af te reizen. Dorus (een tuk tuk driver) liet ons in twee dagdelen de mooiste plekjes van Ayuthaya zien, bezochten we een nachtmarkt, aten we heerlijk aan de kant van de weg en genoten we van de luxe van een zwembad. Maar we moesten door, want luieren is uiteraard niets voor deze familie…. En sprongen we weer in de trein (en bus) om naar Sukhothai te gaan. Ook daar bleven we anderhalve dag, bezochten we het mooie nationale park op de fiets en genoten we van een heerlijk terras aan de rivier.

Mae Sot was vervolgens een plaats die we uitgezocht hadden, een stadje aan de Birmese/Myanmar grens. Een dorpje waar de armoede van Myanmar heel erg duidelijk zichtbaar was, en daar staan mijn ouders dan oog in oog met deze “echte” armoede. Aan de kant van de rivier (die ook meteen de grens was) stonden allemaal huisjes (als je een stukje plastic met wat stokken, zo kan noemen) waar de mensen woonden. Voor mij een super mooi moment, want helaas moet ik zeggen dat het mij niet eens meer echt opviel…… En realiseerde we met zijn drieën weer heel goed wat een luxe/weelde en rijkdom we kennen in Europa.

Na Mae Sot zijn we naar Chiang Mai getreind en hebben we een super mooie tour gedaan… Na een ruim uur durende tocht met een minibus door de binnenlanden, werden we geacht op een olifant te klimmen. En ja, dan even voor diegene die mijn niet ouders kennen… dit was echt een avontuur (voor vooral mijn moeder). Maar wonder boven wonder ging het allemaal perfect. Drie kwartier liepen we met deze olifant door de jungle en vervolgde onze tocht met de benenwagen. We wandelden langs rijst-, uienvelden en mooie vergezichten tot we een waterval tegenkwamen. Na een korte duik c.q. zwempartij gingen we te voet verder. Het gave was dat onze gids zelf opgegroeid was in het binnenland, en kon ons alles uitleggen en laten zien hoe de mensen daar “over”leven (echt super interessant). Na deze wandeling werd er een heerlijke lunch geserveerd en bekeken we nog een traditioneel dorp van een bergstam (de Karenstam). Om vervolgens de dag af te sluiten met een vlottocht over een plaatselijke rivier… Een super dag, en ik kan alleen maar heel trots op mijn ouders zijn, ze hebben het heel erg goed gedaan.

Chiang Mai ruilde we in voor de standen van Phuket, waar we heerlijk twee dagen gerelaxt hebben. Daar pakten we vervolgens de boot om Koh Phi Phi te gaan verkennen. Een klein eilandje gevangen tussen de Phuket zee en de Andamanse zee (een paradijselijk eiland). Daar genoten we van het strand, lekkere curry en maakten we de tweede dag een tour langs alle eilanden daar in de buurt. Deze dag stapten we met 10 andere in een heel klein houten (longtaile) bootje en voeren naar onze eerste stop…. Sharkpoint. Waar ik natuurlijk helemaal wild werd, want we gingen lekker snorkelen. En ja, in al mijn enthousiasme sprong ik als eerste de boot af en liet mijn ouders aan hunnie lot over (ja ja, ik weet het….stom stom, onverstandig, egoïstisch en vooral niet lief)… dus op een gegeven moment kom ik mijn vader spartelend in het water tegen. Hij zou bijna verzuipen met die snorkel in zijn mond….. Ooooh wat hilarisch, maar het resultaat was dat ie de boot opzocht en het dus niet onder de knie kreeg. Helaas, want ik had hem graag laten zien waar ik (op Ko Tao) de diepte opzocht. Na het snorkelen, deden we een paar super mooie eilanden aan, en stonden we op het strand van de film “the Beach”. Om vervolgens af te sluiten met een mooie zonsondergang op zee. Toen moesten we nog een heel klein stukje naar de haven, maar dat kleine stukje zal ons nog lang bijblijven. De wind had de kop flink opgestoken en de doorgang (water tussen deze twee eilanden) dat we nog doormoesten werd een barrière met hoge golven. Als een stelletje bootvluchtelingen op een klein sloepje stuiterde we over de golven en kwamen we een half uur later drijfnat in de haven aan. We hadden het overleefd, en waren super voldaan na deze mooie dag.

Na Koh Phi Phi hebben we het vliegtuig naar Bangkok genomen om meteen door te reizen naar Ko Samet. Een eiland waar ik dus al eerder geweest was en super geschikt vond om samen met mijn ouders nog wat dagen te verblijven. Omdat ik een afspraak in Bangkok had ben ik twee dagen eerder weg gegaan, en stonden mijn ouders me uit te zwaaien toen ik met de speedboot Koh Samet weer verliet.

Eenmaal aangekomen in Bangkok vond snel een kamer (begint langzaam bekend terrein te worden) en liep weer even heerlijk alleen over Koh San Rd. De twee dagen erop waren ongelofelijk warm en (daardoor) zaten we (Jennifer en ik) voornamelijk in de Starbucks heerlijk bij te kletsen of in een kroegje Aziaten te kijken.

Na een heerlijk avondje, met luxe eten, een potje pool en veel grappen en grollen was het afscheid nemen van Jennifer en pakte wij de volgende dag de trein naar Kanchanaburi. Daar bezochten we een museum (WOII) en de Bridge over the River Kwai, en namen we deze zeer bizarre maar super interessante geschiedenis tot ons.

En dan komt het onvermijdelijke, afscheid nemen. Met tranen in mijn ogen stond ik mijn ouders uit te zwaaien toen ze opgehaald werden om naar het vliegveld te gaan. Mijn ouders hebben me een super mooie maand gegeven. Een maand waarin ik mijn ouders toch ook weer op een andere manier heb leren kennen, waarin we super mooie gesprekken hebben gevoerd, veel van Thailand hebben gezien en vooral veel van elkaar genoten hebben. Pa en Ma BEDANKT, dit vergeet ik nooit meer.

Die avond stap ik in de bus om, Thailand in te ruilen voor Laos, daar vervolgens 15 uur in te zitten. Heb ik weer het geluk (not) dat ik naast een kerel uit de UK zit, die verhalen heeft over dat hij ontvoert is in Bangkok en nog veel meer “bijzondere” verhalen. Doodmoe (bijna niet geslapen) stap ik hier in Vientiane uit de bus (gisteren, 6 februari 2010), zoek ik mijn onderkomen, slaap wat bij, loop wat door de stad en begin me weer iets beter te voelen. Want zoals ik al vaker heb geschreven, heb ik altijd last van “onthechten” als ik langere tijd met mensen (in dit geval mijn ouders) heb gereisd.

Nadat ik Thailand al drie keer aangedaan had, kan ik zeggen dat ik het land nu (pas) echt gezien heb. De steden zijn mooi, maar de schoonheid van het land zit (voor mij) buiten deze steden. Het landschap is in het noorden zo enorm mooi, de mensen in het hele land behulpzaam en vriendelijk en ja is zelfs het weer in de winter aangenaam. Een land waar ik zeker terug ga komen, en wat ik voor altijd in mijn hart sluit.

Vannacht heb ik heerlijk geslapen, ondanks de heftige regenval, en dat doet een mens goed. Nu dus in Laos, een land waar ik nog heel weinig over gelezen heb. Mijn plannen houden dus op bij het drinken van een bakje koffie, en het iets meer verdiepen in Laos. En daar ga ik nu maar mee beginnen.