Laos is zoals ik Azië had verwacht…..

Na een busrit van 15 uur, van Bangkok naar Vientiane, is de rust het eerste wat me opvalt. En uiteraard geniet ik van de rust, maar heb nog steeds heel veel last van het onthechten. Het plezier moet dus echt gezocht worden en ik probeer het maar te vinden door dingen te gaan doen. Fiets huren, en met de lokale bus naar het Boeddha park stonden op het programma de dagen dat ik in Vientiane verbleef. En achteraf kan ik zeggen dat het een goede tijd was, het Boeddha park was super leuk (heerlijk zitten lezen en schrijven…. .en uiteraard alle Boeddha’s bekeken, en de fietstocht was zeker de moeite waard).

Omdat Vang Vieng “the place to be is voor party people” twijfel ik tot het laatste moment om hierheen te gaan. Maar omdat ik er toch langskom (de weg naar het noorden) besluit ik toch uit te stappen. De dag erop cross ik met een brommertje door de super mooie binnenlanden. Mooie authentieke dorpjes en gave vergezichten zijn het waar ik super van geniet die dag. Ook moest ik uiteraard een van de vele grotten die daar in de omgeving zijn bekijken, en daar ging ik. Gewapend met een zaklamp (zo eentje die je op je hoofd kan zetten) ga ik deze grot te lijf. Echter merk ik al snel dat de stalagmieten en de stalactieten ver te zoeken zijn, ga ik drie keer onderuit en hou het dus vrij snel (na 15 minuten) voor gezien. Helemaal onder de modder kom ik deze grot weer uitzetten en kan meteen concluderen dat grotten niets voor mij zijn. Vind ze gewoon geen “niks” aan.

De dag erop moet ik er uiteraard ook aan geloven. Vang Vieng is wat ik al zei een plaats waar veel jongelui heen gaan om helemaal los te gaan. En ik snap nu ook hoe ze dat doen….. je kan daar een binnenband van een vrachtwagen huren, dropt jezelf in de rivier en laat je bij allerlei kroegjes (aan het water) naar binnen hengelen. Het “Tuben” heb ik zelf niet gedaan, maar heb een paar uurtjes me zitten verwonderen over wat er allemaal gebeurde daar bij een paar van die kroegjes. En wat heb ik stiekem toch ook gewoon genoten van de kabelbanen waarmee je jezelf in de rivier kon slingeren (best hoog ook nog trouwens).

De dag erop naar Luang Prabang, waar ik samen met zo’n 8 andere backpackers de watervallen bezocht…. EN WAT WAS DAT GAAF ZEG…. Kan zonder overdrijven zeggen dat dit de mooiste watervallen waren die ik ooit gezien heb. En met een super leuk gezelschap was dit dus een super dag, die we afsloten in de Utopia bar. Ook deden we (Todd en Suzanne (uit USA)) nog een leuke (maar vooral gezellige) tocht over de Mekong rivier, in een boot die veel te groot was voor ons drieën voeren we de rivier over. Echt super leuke ervaring om dat een keer gedaan te hebben. Verder trek ik deze dagen veel op met Suzanne en Todd (uit de USA) en vermaken we ons prima op de avondmarkt met een partijtje poolen en rondsjouwen door de stad.

Dan besluit ik verder naar het noorden te gaan, en kom met een tussenstop in Luang NamTha aan in Muang Sing. En ik wist dat het goed was. Een heel klein dorpje, waar niets te doen is en waar je midden in de werkelijkheid van het dagelijkse leven zit. Oke, die zal ik even uitleggen….. Ik stapte daar uit mijn hotel zo het echte Azië in, zoals ik die verwacht had te zijn. Overal origineel geklede mensen, overal nog de oude style huizen (in veel delen van Laos hebben deze houten hutjes plaats gemaakt voor stenen huizen), en vooral veel zand/stof. De eerste dag fiets ik naar de Chinese grens, en pak heerlijk mijn rust (lees wat, schrijf wat en laat alles in het moment bij me binnenkomen). De volgende dag ontmoet ik Michel (een Duitse jongen die 18 maanden aan het reizen is) en we besluiten een fietstocht door de omgeving te maken. En dat bleek een meesterzet. Want dat is meteen ook de mooiste dag van Laos gebleken. We fietsten door de watermeloen velden, steken riviertjes over, doorkruisen dorpjes waar normaal geen toeristen komen, speelde volleybal met de kinderen, geef mijn zonnebril weg aan een klein jochie die meteen de “man of the town” is, kocht traditionele armbandjes en zagen zelfs de varkens het voer met de kippen delen. Het beeld van twee jongens die een dode varken aan een paal/stok vervoerde was iets wat ik alleen maar op tv had gezien, en voor mij ook echt een bijzonder moment was…. En dan realiseer je je, dat dit voor deze mensen nog echt het dagelijkse leven is. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen airco (hihi) en al helemaal geen supermarkt waar je even je voedsel kan kopen. En toen ik daar zo door die dorpjes liep gaat alles wat er ook maar aan hebzucht in mij zat heel ver weg zakken. De kinderen waren zo blij met hun autoband (buitenband) waar ze al rollende de straten mee doorkwamen, en het zien van een “ Farang” (buitenlander) deed de een nieuwsgierig maken en de andere doen huilen. Wat ik al zei, een topdag. En daar bleef het niet bij, want toen we moe en hongerig (we hadden heel slim geen eten meegenomen, in de veronderstelling wel iets te kunnen kopen onderweg) terugkwamen in Muang Sing bleek er een bruiloft te zijn. En ja, daar moesten we even een kijkje nemen natuurlijk. En dan raad je het al, binnen vijf minuten zaten we aan tafel bij nog drie andere buitenlanders zaten (uit Engeland en Zweden) een biertje te drinken, met iedereen die nieuwsgierig naar ons was . En bij deze kan ik jullie melden, Lao mensen kunnen echt super veel drinken…hi. Wat ging het hard, en wat was de Lao Lao vies (Lao Lao is een zelf gebrouwen whisky). Na een uur stond ik op de dansvloer mijn uiterste best te doen om de Lao dans te leren, om rond de klok van 21 uur afscheid te nemen van onze plaatselijke tafelgasten (zonder elkaar te kunnen verstaan). Dronken, maar met een super dag achter de kiezen koos ik voor een welverdiende slaap.

De dag erna buste ik weer terug naar Luang NamTha en vloog ik in een heel klein propeller vliegtuigje terug naar Vientiane. In twee dagen bereikte ik Pakse en besloot een “goed” hotel te kiezen, daar ik de nacht ervoor geen oog dicht gedaan had van de stank en slechte bed, dus genoot ik de volgende dagen van luxe. De tweede dag huurde ik een scooter en verkende de stad (wat overigens niet echt de moeite waard is) en stopte rond de klok van 20 uur bij een bowlingbaan om even te kijken naar de kwaliteiten van deze Lao mensen. Maar goed, ik kijken en niet meedoen gaat maar heel eventjes. Dus voor ik het wist had ik mooie roze schoentjes aan, en stond ik mezelf in het zweet te werken. Met een drietal mooie potjes (al zeg ik het zelf) van 129, 120 en 116 verloor ik ze alle drie. Helaas (en dat is dan echt super jammer vind ik) konden de beste mensen geen woord Engels, en was er dus geen gesprek mogelijk.

Na het bowlen nodigde de beste man me uit om naar de overkant te gaan, wat ik uiteraard niet afsloeg. En ja, daar zat ik ineens tussen de Ladyboys, en dacht “wat overkomt me nu weer”. Maar goed, na de eerste schrok verwerkt te hebben, en een biertje verder besloot ik ook met ze mee te gaan naar de plaatselijke Karaoke bar. En ik wist dat karaoke groot was in Azië, maar dat het zo groot was. Het was me een enorme zaal, met allemaal sta tafels met barkrukken. Dus ja, dan sta/zit je daar in die zaal (als enige buitenlander) waar niemand Engels spreekt en allemaal Laos talige liedjes worden gezongen. Dan ga ik gewoon voelen, zien en ervaren. En ik kan je zeggen, ik heb een super tijd gehad. Iedereen vond het maar wat interessant natuurlijk, en iedereen wilde een biertje met me drinken. Dus ja, behoorlijk aangeschoten kwam dan toch het onvermijdelijke…. Ze hadden een Engelstalig liedje voor me gevonden…. Ooooh my Boeddha. Maar goed, voor ik het dus wist stond ik een liedje van WestLife mee te zingen, of iets wat daarop leek.

Vanuit Pakse kan je heel mooi een tocht over de Bolaven Plateau maken, en ja… als je er dan toch bent. Met een brommer had ik een mooie route uitgestippeld van zo’n 300 kilometer, en ik vertrok dus vroeg. Na de eerste 50 kilometer bezocht ik een super mooie waterval, genoot van mijn ontbijt en tufte weer verder naar mijn tweede stempelpost (zo’n 140 kilometer), maar na zo’n 120 kilometer gereden te hebben reed ik lek. Tsja… dan sta je daar, en gok je een kant. Na zo’n 30 minuten duwen en trekken aan die brommer kwam ik een dorpje tegen, waar ze met helemaal niets mijn band plakte…. En ik kon dus weer verder, alleen (na wat hulp van de mannen in het dorp) nu wel de goede richting in (had denk ik zo’n 25 kilometer de verkeerde kant op gereden). Na zo’n dertig minuten kreeg ik een heftige regenbui op mijn kop en bereikte rond de klok van 14 uur het dorp Sekong. Daar genoot ik van mijn heerlijke lunch (rode curry) en stapte al vrij vermoeid weer op de brommer om de laatste ruk terug (nog zo’n 150 kilometer voor de boeg) te maken. Maar toen ik bij de afslag kwam die ik hebben moest, bleek de weg niet geasfalteerd te zijn, maar een zandweg…. En ja, dat had ik dus niet verwacht. Er stonden me dus geen 150 kilometer te wachten waar ik lekker 60 kilometer per uur (of zelfs harder) kon rijden, maar waar ik me dus voorzichtig langs allemaal gaten en kuilen moest manoeuvreren . Helemaal kapot kwam ik in het donker weer aan in Pakse, en deed niet anders dan wat eten en op bed ploffen. Wel kan ik nu zeggen dat ik de koffieplantages heel anders verwacht had, en dat het onverstandig is om een route van 300 kilometer te plannen met een brommer.

De dag erop werd ik wakker met enorme spierpijn, genoot daarom dus nog maar van een rustdagje en plande voor de dag erop mijn rit naar de 4000 eilanden. Op 2 maart 2010 kwam ik in Muang Khong (eiland Don Khong) aan, bekeek het eiland de dag erop en besloot meteen door te reizen naar Don Det/Don Khon. De boottocht (in de vroege morgen) was schitterend, al was het jammer dat er 7 andere toeristen bij me in de boot zaten. En die middag besloot ik met een Belgisch meisje en een Engelse jongen de watervallen te gaan bekijken. Daar hebben we het super leuk gehad, lekker zwemmen, biertje drinken en vooral veel plezier gemaakt met de plaatselijke bevolking. Maar toch viel het me op de 4000 eilanden tegen, dus besloot ik 5 maart door te reizen naar Cambodja. En daar zit ik op dit moment….. en ga ik jullie daar in mijn volgende stukje weer van alles over vertellen.

Laos heeft mij verrast. Ik heb een super mooie tijd gehad, waarin ik het super moeilijk heb gehad met het weer loslaten van dierbaren en waar ik genoten heb van het land. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de bevolking niet overdreven vriendelijk vind, en het eten er niet goed is. Toch wil ik tegen een ieder zeggen die Azië wil gaan zien, GA NAAR LAOS. Hier is nog een echt stukje Azië te zien, wat nog niet “kapot” (ooooh dat is een waardeoordeel he!) is gemaakt door de toerisme en waar je dus nog echt de traditionele bevolking over straat kan zien lopen (al moet je dan wel echt naar het uiterste noorden van het land).

En ja, dan ben ik nu bijna negen maanden van huis. En merk ik dat er ineens vaak een gevoel van “wanneer zal ik naar huis gaan” in mijn gedachten schiet. Wellicht heeft het met mijn moeilijke afscheid te maken, of is het een begin van weer naar huis gaan. Wel merk ik dat ik de enorme hitte soms echt zat begin te worden (dat snappen jullie daar zeker niet….hi?), en ik nu ook super graag met mijn vrienden op wintersport was gegaan (ooooh wat klinkt dit als verwend gedrag). Al met al zijn het voor mij weer heel erg mooie hersenbrekers en schrijf ik deze periode meer dan ooit. Al met al staat er voor 17 maart een mooie ontmoeting op het programma. Reinder en Berryl komen samen met mij twee weken Cambodja verkennen, en daar heb ik super veel zin in.

Graag wil ik afsluiten met een viertal regels die ik onlangs (in Pakse) op een menukaart zag staan…….. Met een traan en een lach zeg ik alvast dag.

“ I believe in Angels

The kind that heaven sends

I’m surrounded by Angels

But I call them friends”