Dag China

Op het vliegveld van Guangzhou, wachtend op het vliegtuig dat me naar Bangkok zal brengen, typ ik mijn nieuwe blog. De douane gepasseerd, en dus ga ik China binnen het uur vaarwel zeggen. Maar ik weet zeker dat ik hier nog eens terug ga komen. Wat een mooie 29 dagen heb ik in dit enorme land mogen beleven. Mijn avonturen op de muur, met de fiets door Shanghai hebben jullie al gelezen. Nu gaan we voor het tweede deel van mijn reis door China, en bij voorbaat ga ik jullie meedelen dat er weer genoeg gebeurt is….. dus ga er maar eens goed voor zitten….hi.

De aankomst in Xi´an ging vlekkeloos, na een snel ontbijt zijn we (nog steeds met Arnoud) met de bus naar ons (niet gereserveerde) hostel gereden. En laten we geluk hebben dat er nog twee bedden (de laatste) voor ons beschikbaar zijn. Op een kamer dat bestaat uit twee gedeelten, met ieder gedeelte twee stapelbedden, krijgen wij een stapelbed toebedeeld. De eerste dag had ik me voorgenomen om helemaal niets te gaan doen, ik wilde mijn boek (de nieuwe van Carlos Ruiz Zafon) eens uitlezen en even lekker wat relaxen…. S´avonds hebben we nog wel een park bezocht, waar fonteinen en muziek de rust verstoorde. Maar wat was het gaaf om te zien dat vele mensen niet alleen maar keken naar deze fonteinen, maar er ook in en omheen stonden te springen en te dansen. Een stukje verder was een plein waar honderden mensen aan het dansen waren, helaas kon ik er geen pap van maken. Dus heb ik deze dans aan mij voorbij laten gaan.

De volgende dag stond het Terracotta leger op het programma. Een bustocht van zo´n uur bracht ons bij het `museum`. En ik ga er kort over zijn…. de historie van het leger is super indrukwekkend en het leger zelf is leuk om een keer gezien te hebben. Twee en een half uur later zaten weer in de bus om de stad weer in te duiken. Diezelfde dag heb ik een treinkaartje gekocht naar Chengdu, omdat ik graag door wilde voor mijn Lhasa (Tibet) bestemming. Hier zou meteen ook het samenzijn met Arnoud ophouden, want Arnoud was van plan om naar Hongkong te treinen of te vliegen.

De volgende dag nam ik afscheid van Arnoud, en ik was weer alleen. En wellicht klinkt dit gek voor jullie, ik voelde me ook weer echt alleen. Ik zat in een trein met zo´n 80 chinezen in één coupe met daarin dus ook 80 bedden. En ik kan je zeggen dat je als enige toerist behoorlijk opvalt. Na wat spullen opgeruimd te hebben, en de trein zich in beweging had gezet werd het ijs wat gebroken doordat ik een klein jochie in Engels ging proberen te laten tellen. Eén meisje in mijn coupe sprak een paar woorden Engels en dus die kwam al snel bij me zitten. Na 16 uur treinen, 50 foto´s, 30 handtekeningen en stukjes tekst in boekjes geschreven te hebben kwam ik om 05.45 uur aan in Chengdu (een stad van ruim 4 miljoen inwoners).

Alleen (en zo voelde ik me toen ook echt) stond ik bij het station een taxi te zoeken die me naar een hostel zou brengen, die in de lonely planet stond. Nadat ik door de eerste taxichauffeur me na drie rondjes stad ergens in de regen op een kruising afgezette, bracht de tweede taxichauffeur me naar de voordeur van het hostel. Ook hier had ik geluk, dat er nog een plekkie voor me was. Doodmoe van de reis, en van alle emotie viel ik in een diepe slaap op mijn schone (stapel) bedje.

Die middag vond ik me zielig, ellendig en liep ik zonder doel door de stad te dwalen. Deze dagen ervaar ik dan nu ook als zeer waardevol, maar in het moment waren ze verschrikkelijk. In deze dagen kwam ik er ook achter dat mijn reis naar Tibet een bijna onmogelijkheid ging worden. Onmogelijk omdat mijn visum van China binnen 7 dagen af zou lopen, en omdat er een permit voor Lhasa nodig is, waarvan de aanvraag zo´n 4 dagen zou kosten. Dus was ik genoodzaakt om mijn reisplan aan te passen, en besloot om een ticket naar Bangkok (Thailand) te boeken.

Dag drie in Chengdu ging beter, ik besloot naar een park te gaan. In dit park stond ik te kijken hoe vier Chinese mannen aan het badmintonnen waren. E n voor ik het wist stond ik ook in het veld een shuttle mee te slaan. Helemaal moe en bezweet besloot ik een biertje te kopen en aan de oever van het water te gaan zitten, om een beetje bij te komen en heerlijk naar de roeiende mensen te kijken in de bootjes op het water. Ik zat nog niet toen een lief Chinees meisje (Sally) vroeg of ze naast me mocht komen zitten. Ze was nieuwsgierig naar wat ik in het park deed en ze studeerde Engels, dus wilde graag oefenen. Na 1,5 uur met haar gesproken te hebben gingen we weer onze eigen weg, maar niet na het maken van wat foto´s en het uitwisselen van onze e-mailadressen. Weer helemaal terug in het land van de blijdschap liep ik weer door de stad, die er ineens anders uit zag.

Die volgende dag heb ik de bus gepakt naar Emei Sha, een heel klein dorpje zo´n 150 kilometer van Chengdu, waar een berg ( Mt Emei) de eerste contouren van het naastgelegen Tibet verraad (waar ik dus niet heen ging, ggggggrrrrr). Daar heb ik een super mooie wandeling gemaakt naar de top op 3100 meter, waar de Golden Summit de attractie was. Maar niet voordat ik weer een paar keer had mogen poseren voor wat foto´s begon ik aan de afdaling. Wat me die dag opviel, is dat ik helemaal onder de beten zat( denk dat het er wel zo´n 300 waren), en jeuken die krengen. Al krabbend stapte ik de bus in, die me terug zou brengen naar mijn hotel (waar hij ongeveer 1,5 uur over zal doen), niet wetende dat dit de ergste bustocht zal worden die ik me kan herinneren. Al slingerend dalen we de berg af, tot er achter me een vrouw me in mijn nek begint te boeren, een andere vrouw een zakje pakt en die helemaal vol kotst, en vier andere beginnen te roggelen. Ik mag van mezelf zeggen dat ik veel kan hebben, maar dit ging me echt heeeel veel te ver. De stank en geluiden die mijn mede reisgenoten aan het produceren waren, deden me zelf ook helemaal misselijk maken. Dus hangend uit het raam heb ik deze barre tocht overleefd, en ben ik veilig in mijn hotel aangekomen. Een dag later toen ik weer in Chengdu aankwam, werd me duidelijk wat me die nacht in Emei Sha was overkomen.

Want helemaal onder de beten liep ik de volgende dag het hostel in Chengdu weer in. Waar ik bij de poort mijn tas mocht inleveren, snel nog net mocht douchen en schone kleren moest aantrekken. Mijn tas werd in een aparte ruimte opgeborgen en kreeg ik de volgende dag weer terug. Wat blijkt nu, ik had kennis gemaakt met de Bedbug. De bedbug (ik had er al eens met een vriendin van me over gesproken, die ook veel gereisd heeft) is een klein kevertje, die zich verschuilen in matrassen en kieren van bedden. En omdat ik zo onbenullig veel beten had, wisten ze me te vertellen dat het er waarschijnlijk wel meer dan 100 waren geweest. Heb ik weer……. Hi.

Dan lig je in bed en weet je dat je China gaat verlaten. Een land waar je met zeer veel plezier 29 dagen hebt vertoeft, waar je veel avonturen hebt beleeft en veel ervaringen hebt opgedaan. Een land waar ik me heb verwonderd over de rijvaardigheden, de hoeveelheid mensen in de steden, de goede infrastructuur , het goede (maar scherpe en aparte) eten, de vriendelijkheid van de mensen, het spugen op straat, dat je snel leert met stokjes te eten en eigenlijk nog veel meer. Misschien wel een beetje triest, maar ook weer zin in het volgende avontuur val ik in slaap.

De volgende morgen word ik wakker, na zo´n 6 uurtjes slapen en staat de taxi op me te wachten om me naar het vliegveld te brengen. Het vliegveld waar het vliegtuig komt die me naar mijn beste maatje (en vriendin) gaat brengen. Want wat is het toeval, ik krijg drie dagen geleden een mail van hem dat hij op 7 augustus 2009 van Myanmar naar Bangkok vliegt. Dezelfde stad, waar het vliegtuig mij heen gaat brengen. Een super gek gevoel, want mijn maatje heb ik bijna een half jaar niet meer gezien en ook omdat het nog helemaal niet de planning was om elkaar al te zien.

China…… ik ben nog lang niet klaar met jou. Een land met een super fijn volk, een land waar ik denk ik zelfs in deze reis nog terug ga komen. Wil de binnenlanden, de (echt) kleine dorpjes gaan ontdekken. Maar ja, als je zonder plan reist kan er van alles gebeuren.

Voor nu zeg ik dat het weerzien met mijn beste maat enorm gaaf was, het eten in Bangkok verrukkelijk is en dat ik hier in mijn volgende blog vast weer het een en ander over ga vertellen.

Iets gedateerd plaats ik mijn blog op mijn site. En zeg tegen een ieder, geniet van elke dag die ons gegeven wordt.