Een klein beetje Thailand

Wat er in tien dagen Thailand allemaal niet kan gebeuren. Middenin het regenseizoen vertoef ik in dit voor mij nu nog moeilijk te definiëren land. Er is weer van alles gebeurt, maar ondanks dat heb ik weinig gezien of gedaan. Het begon allemaal op zaterdagavond vorige week, toen ik in Bangkok aankwam. Gate 8, daar zou een bus staan die me naar Khoa Sa Rd zou brengen, de straat die vast een heleboel van jullie kennen. Toen de bus vaart minderde, zag ik Remco en Joanne al opstaan en zwaaien. Echt een super mooi moment om mijn makker en zijn meisje weer te zien en te spreken. En dan merk je dat er te veel dingen zijn gebeurt om in een avond, of paar dagen met elkaar te delen.

We besloten op zondag, de dag erop (maandag) naar de kust te gaan… Jongtiem was het dorpje wat we uitzochten, wat zo´n 150 kilometer van Bangkok vandaan ligt. Echter kregen Remco en Joanne wat problemen met het visum die ze nodig hadden voor hunnie volgende bestemming Indonesië. Dus had ik de keuze, of in Bangkok blijven of alleen naar de kust gaan. Op zich een hele moeilijke keuze, daar ik Remco een half jaar niet gezien had, en nog lang niet alles gedeeld had wat er te delen viel. Maar toch besloot ik naar de kust te gaan, en wel om meerdere redenen. Allereerst had ik behoefte om onbekommerd in de zee te drijven even uit de grote stad en van het relaxte leven aan de kust genieten, en ook was mijn teen weer moeilijk aan het doen. Velen onder jullie weten dat ik al meerdere keren ben `geopereerd` (al is opereren misschien een te groot woord voor zo´n ingreep) aan mijn grote teen. En ja hoor, ik was eigenlijk nog maar net in China toen deze grote kleine jongen weer moeilijk begon te doen. Dus ik wilde mijn teen lekker laten weken in het zoute water van de zee.

Dus maandagmiddag stap ik alleen in een busje die me naar Pattaya zal brengen. Vanuit daar zal ik zelf wel zorgen hoe ik in Jongtiem zou komen. Na 3 uur in de bus gezeten te hebben, en een half uur in een taxi, kwam ik op Jongtiem beach aan. Na even zoeken, en wandelen over de boulevard die me wel heel erg deed denken aan de Costa´s in Spanje, vond ik een goedkope en mooie slaapplaats. Nadat ik de kamer had goedgekeurd, kwam Peter op me af om een praatje temaken. Peter bleek de man van de eigenaresse te zijn en kwam ook uit Nederland (waar hij toen hij 8 was weer vertrokken was, om naar Australië te verhuizen), dus er was meteen een klik. Na een paar potjes pool, gingen we heerlijk buiten op het terras zitten. Waar het al snel drukker werd, met nog twee Peters en Rob. Daar heb ik een zeer interessant gesprek gevoerd en waar dus ook wel duidelijk werd dat ik in de hoofdstad van de prostitutie van Thailand beland was. Zonder zichzelf ook maar iets te schamen voor de (in mijn ogen) rare dingen die ze zeiden, vertelde ze hoe het er in Jongtiem (en in Pattaya was het nog erger) aan toe ging. Met veel respect voor mijn inzichten over prostitutie gingen we uit elkaar, waarna ik vervolgens mij bonnetje aan de bar ging betalen. Maar bij het betalen van mijn bon, werd me ook gevraagd of ik de (vond ik) leuke bardame niet mee wilde nemen naar boven. Waarna ik met een rotgang mijn kamer opzocht.

Zittende met mijn laptopje op het balkon zat ik vervolgens bij te komen van de toch wel hele schok. Ik had me niet gerealiseerd dat `elke` dame daar voor geld met je mee zou gaan. Na wat Skype-gesprekken met familie en vrienden besefte ik ineens dat ik helemaal niet meer door de kroeg naar buiten durfde. Een gevoel van angst overmeesterde me dat ik niet zo goed ken van mezelf, maar er wel heel sterk was. Dus besloot ik te wachten tot middernacht, de tijd dat de kroeg dicht zou gaan. Om vervolgens via de achteruitgang naar buiten te gaan voor een strandwandeling. Twee uur later kwam ik, na heerlijk een biertje op het strand te hebben gedronken, weer terug in mijn kamer en viel in een onrustige slaap.

De volgende dag heb ik een heerlijke wandeling gemaakt door het dorp en ben ik heerlijk op het strand geweest. S´avonds ontmoette ik mijn `nieuwe vrienden` weer op het terras, waar het weer net zo gezellig was als de avond ervoor. Ze vroegen me mee naar een andere kroeg waar een pool competitie werd gespeeld. Nadat deze kroeg dicht ging, zijn Rob en ik nog even naar de bar onder mijn guesthouse gegaan om naar een DVD van Gratefull Dead (weet niet of ik het goed schrijf) te kijken. Waar de dame (Penn) me achter de bar weer iets meer aandacht begon te geven dan noodzakelijk, ben ik snel (met iets te veel drankjes op) mijn kamer weer ingevlucht.

De volgende dag besloot ik naar Ko Lan te gaan, een eilandje voor de kust. Daar heb ik heerlijk op het strand gelegen, en heerlijk gezwommen…. en mijn teentje zijn rust te geven. Toen ik terugkwam zaten ze allemaal alweer op het terras. Daar regelde ik nog even met Peter een taxi voor de volgende dag en na wat afscheidtequila´tjes ging ik me opmaken voor de terugrit naar Bangkok, waar ik Remco en Joanne weer zou zien.

De busrit van ruim 5 uur terug naar Koa Sa Rd deed weer een hoop met mijn net opgebouwde rust. Maar na een heerlijk en gezellig etentje met beide schatten, gingen we redelijk vroeg slapen. De volgende dag zouden we voor mij naar de ambassade van India gaan, en naar de Indonesische ambassade om de paspoorten van Remco en Joanne op te halen. Dus we waren weer druk.

Na het allemaal geregeld te hebben, gingen we de middag naar een museum en hebben we lekker nog wat gegeten. Ook deze dag zijn we vroeg naar bed gegaan, want om 07.00 uur werden Remco en Joanne opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Om vervolgens naar Maleisië (tussenstop) te vliegen.

En dan ben je weer alleen, en weet je dat de volgende bestemming India is. En met een ontstoken teen (de zee had niet geholpen) India starten leek me geen goed idee. Dus besloot ik naar het ziekenhuis te gaan. Met alle moed die ik kon vinden stapte ik het ziekenhuis in, waar ik meteen heel erg lief en aardig geholpen werd. Na even wachten mocht ik uitleggen wat me mankeerde, en mocht ik op de tafel/bed gaan liggen. Ik dacht…. ´ze gaan me meteen helpen`. Maar toen de arts kwam, en ik vertelde dat het al vaker gebeurt was, vertelde ze me dat ik de volgende dag om 10 uur mocht komen. Dan zou er plaats zijn in de operatiekamer. Slik….!

De volgende dag, met knikkende knieën ik weer naar het ziekenhuis, waar arts Evie (uit de Filippijnen) me uit ging leggen wat ze met mijn teen ging doen. Daarna werd ik naar de operatiekamer gebracht, waar ik een veel te groot groen pak aan mocht doen, en waar ik op een veel te kleine operatietafel mocht gaan liggen. Na zo´n 20 minuten van verdoven, snijden, nog wat verdoven en hechten, zat ik weer rechtop op de tafel. Toen ik de operatiekamer uitliep stonden ze me met een rolstoel op te wachten, en mocht ik niet zelf naar beneden lopen (wat ik wat overdreven vond, maar ja). Dus werd ik via de balie waar ik af mocht rekenen en naar de apotheek waar ik antibiotica en pijnstillers kreeg het hele ziekenhuis door gereden. Zelfs het laatste stukje naar de taxi mocht ik niet lopen. Daarna de hele dag op bed, met mijn pootje omhoog.

De volgende dag mocht ik voor controle terug, in een ziekenhuis die ik beter begin te kennen dan het ziekenhuis in Apeldoorn. En begroette Evie me vol vrolijkheid, en bekeek mijn teen. De hechtingen moesten er over tien dagen uitgehaald worden. Dus besloot ik ter plekke, nog wat langer in Thailand te blijven. Zie het niet zitten om dit meteen in India te moeten regelen.

Dus, daar zit ik nu. Met mijn teen in het verband, wachtende op donderdag dat ik mijn visum voor India op mag halen, en wachtende op volgende week woensdag dat ik mijn hechtingen eruit mag laten halen. Al met al weer een hoop emotie die me weer veel stof tot nadenken hebben gegeven.

Thailand heb ik dus eigenlijk niet veel over te melden,want daarvan heb ik nog niet veel gezien. Ook op de vragen van jullie allemaal hoe het eten hier is, ga ik een andere keer (als ik iets meer daarover kan vertellen) op terugkomen.

In dubio zijnde over wat ik na donderdag en voor woensdag erop ga doen, sluit ik weer een verhaaltje af. Maar niet voordat ik zeg dat ik blij ben dat ik me heb laten helpen aan mijn teen. Dat ik deze bijzondere tien dagen waarin ik meerdere tegenstrijdige emoties heb gekend, van angst en blijdschap, als zeer waardevol en liefdevol beschouw. Het vrije gevoel dat het reizen zonder schema/programma me geeft is enorm, en kan ik iedereen aanraden. De zon is hier weer gaan schijnen, dus ik kan niet anders dan deze tekenen weer zien en erkennen en een klein rondje te gaan lopen. Er is hier in de buurt een marktje, waar ze vast weer van alles te koop aanbieden. Met een glimlach op mijn gezicht, stop ik mijn laptop weer terug in de hoes en hinkel ik de wereld, dat Thailand/Bangkok heet, weer in.