Niet veel gezien, wel veel gekregen

Maleisie is waar ik, na een 20 uur Bangkok, voet aan land zet. Ik geniet van het feit dat er in Maleisie weer hostels zijn en van het heerlijke weer. Gelukkig heeft de bus, die me naar Chinatown in Kuala Lumpur (KL) brengt, wel airco en anderhalf uur later loop ik door deze enorme grote stad. Ik eet wat, en ga vroeg slapen want de dag erop staan de Petronas Towers op het program. En ik ga jullie zeggen dat ik deze twee torens (voormalig hoogste gebouw van de wereld) heel indrukwekkend vind, en ook mij ook echt weer zo’n gevoel gaf van….. “gaaf dat ik hier mag zijn, dat ik deze twee jongens mag zien!”. De hele dag breng ik in en/of rond deze twee torens door en ga s’avonds laat naar mijn hostel terug. Daar plof ik rond de klok van 23.30 uur op mijn bedje en vraag me af wanneer die andere gasten eens wat stiller gaan worden in de “woonkamer”. Om 01.00 uur begin ik me wat te irriteren en tel nog maar een keer tot tien, om 02.00 (en nog geen oog dichtgedaan) doe ik mijn computer nog maar eens aan en ga wat muziek luisteren. Om 03.00 uur vind iemand anders het echt genoeg en komt zijn kamer uit, om 04.00 uur slaan die gasten elkaar bijna de hersens in en om 04.45 uur pak ik mijn spullen en loop in het donker de straten van Kuala Lumpur in (genoeg is genoeg).

En ja, wat dan. Ik besluit naar het busstation te lopen, en had ineens genoeg van KL gekregen en kies ervoor om naar Melaka te gaan. In de Planet staat dat het een dorpje is met veel Nederlands invloeden, wat je in twee dagen heel goed kan bekijken. Voorlopig sta ik (05.15 uur) op het busstation te wachten op de eerste bus (vertrekt om 07.00 uur). Dus er moet nog even wat gewacht worden. Maar ook dat heb ik gedurende deze reis wel vaker gedaan, dus pak ik mijn ipod en geniet van een wakker wordende stad. Om 07.10 uur rijd de bus voor die me naar Melaka gaat brengen. Eerst laat de chauffeur alle Maleisiërs de bus in….. en dan zegt ie “vol”, om vervolgens gewoon weg te rijden. En tsja, na een nacht zonder slaap kan ik jullie verzekeren dat ik toch wel even heb staan vloeken, maar herpakte me vrij snel, telde nog een keer tot tien en nam een uur later de bus naar Melaka.

Daar koos ik ervoor om een iets luxer hotel te nemen, mede door het feit dat ik echt helemaal kapot was en gewoon goed wilde slapen. Met wifi en airco op mijn kamer viel ik tot een uurtje of 16 uur in slaap. S’middags liep ik een beetje door de straten van de stad te sjouwen toen ik Me & Mrs Jones Café tegen kwam (voor degene die de Counting Crows niet kennen, dit lijkt op een titel van een liedje van hen), en liep naar binnen. Daar sprak Troy me aan (Troy is de zoon van de eigenaar) en ik voel me meteen goed in zijn kroegje. Het is een kroegje voor mensen die het leuk vinden om zelf muziek te maken, dus de avond vorderde stonden de gasten zelf de drum, gitaar en microfoon te bedienen.… Echt super gezellig.

De dagen erna vermaakte ik me zeer goed overdag in Melaka, met een krantje in de morgen en een wandelingetje in de middag. De avonden breng ik door in Me & Mrs Jones Cafe, en maak steeds meer plaatselijke vrienden. Omdat ze de maandagen dicht zijn had Troy en zijn vriendin (Elaine) tijd om mij andere dingen te laten zien dan alleen de toeristische trekpleisters. En deze dagen (twee) kwam ik op plekken die ik anders nooit had ontdekt. De eerste maandagavond, na veel vrienden van Troy en Elaine te hebben ontmoet en een geweldige dag achter de kiezen, namen ze me mee naar een restaurant die gespecialiseerd is in schaaldieren…… En ja, dan moet je wel he! Dus daar zat Daantje, tussen de Maleisiërs een beetje Oesters (en andere schelpen) weg te slobberen. Ook de eitjes van de “horse shoe crab’ (vrij vertaald) moesten eraan geloven. Maar toen de ogen van een vis voorgeschoteld werden heb ik toch even vriendelijk bedankt. Een super dag, en helemaal kapot van alle ervaringen ging ik dankbaar terug naar mijn hotel (veel te laat). De rest van de week (mijn tweede week) bracht ik door tussen de mensen van Melaka… en wat hou ik van deze stad. Wat is het er fijn, en wat is het er gaaf.

Na 6 maanden reizen had ik dit gewoon even nodig… Vaak reis ik na twee a drie dagen door, wil ik dingen zien en dingen meemaken. Maar hier was het goed om overdag vooral niet te veel te doen, de maandagen volop te genieten van alles waar ze me mee heen brachten en de avonden waren geweldig. Wat heb ik daar een hoop Maleisiërs leren kennen en wat waren ze vriendelijk.

Na twee en een halve week Melaka ben ik naar Ko Samui gevlogen, want daar was een vriendin van me. Dus ja, dan ben je in de buurt en vlieg je eventjes naar het Thaise eiland. De dagen daar brachten we door aan het strand en de avonden spendeerde we o.a. bij een travestietenshow, disco of gewoon een heerlijk etentje met de voetjes in het zand. Een super geweldige tijd, waar weer heel weinig moest (en dus ook weinig op het program stond).

Gisteren ben ik naar Ko Tao gevaren en heb ik me ingeschreven voor een Padi “duikcursus”. Dus vanmiddag ga ik opnieuw de schoolbanken in en zal ik de rest van de week serieus met deze sport bezig zijn…. weer een nieuwe wereld zal er voor me opengaan… Spannend, maar met zeer veel zin duik ik deze onbekende onderwater wereld in.

Een kleine maand met heel weinig musea, kerken, tempels en dat soort zaken. Een kleine maand waarin ik weer een nieuwe dimensie van het reizen bevestigd heb gekregen. Het gaat niet om de hoeveelheid tempels/musea of andere zaken, maar voor mij zijn de contacten met de plaatselijke heel erg belangrijk, heel waardevol en zeer warm. Deze dagen heb ik veel nieuwe contacten opgedaan, en een oude weer “hervonden”, en dat voelt geweldig. Mooi omdat ik merk dat ik geniet van de warmte die ik van deze mensen krijg, en ik zeer veel leer van al de mooie gesprekken.

Ik wens een ieder in, het inmiddels witte (geloof ik) en koude, Nederland een hele fijne kerst en alleen maar goeds voor het jaar 2010. Dat al jullie wensen/dromen uit mogen komen.

Dit typende realiseer ik me dat mijn (onze) wensen/dromen zoveel anders zijn dan de wensen/dromen van de mensen die ik hier in de wereld tegen kom. En realiseer me dan temeer dat dit wijze lessen voor me zijn, en dat ik zo ontzettend blij en dankbaar ben dat ik dit mee mag maken.

Zo weinig gedaan, maar oooh zoveel gekregen…….

Zittende op mijn balkonnetje bij het Crystal Dive Resort, sla ik dit stukje tekst op….. en ga me klaarmaken voor de eerste lesdag.