Via India naar het dak van de wereld

New Delhi is mijn volgende bestemming, waar ik laat in de avond land en met een taxi naar de Main Bazaar gebracht wordt. Daar heb ik binnen 5 minuten de mogelijkheid om een kamer te delen (die ik vriendelijk af sla), de lonely planet van Nepal koop en een hotelkamer regel. Ik slenter de dagen erop heerlijk door Delhi, geniet elke ochtend in een heerlijk restaurantje van echte filterkoffie en van een wifi aansluiting. Wel ontvlucht ik elke dag snel de plaats waar ik mijn hotel uitgezocht heb, want wat een toeristen daar. Gelukkig is Delhi groot genoeg om plekken te vinden waar weinig (of geen) toeristen zijn. Ik geniet weer van het alleen zijn, en van de gesprekken/ontmoetingen die dat weer met zich meebrengen.

Zo zit ik op een ochtend met een Indiër te praten over zijn “handel”…. (hij had mij aangesproken, om mij een enorme landkaart van India te verkopen). We hadden echt een super gaaf gesprek over “vraag en aanbod”, en hij gaf eerlijk toe dat hij niet veel van die landkaarten aan toeristen verkocht. Met een glimlach en een stevige handdruk namen we afscheid, en ik weet zeker dat hij nu wel “spullen” verkoopt waar behoefte aan is.

Mijn volgende bestemming was Shimla, een plaatsje hoog in de bergen. Waar ik iets van 25 uur over deed om daar te komen, maar het was de moeite waar. Het laatste stuk, een treinreis de bergen in, was zo enorm mooi (de zonsopkomst misschien wel de mooiste die ik ooit (tot dan toe) had gezien) dat ik mijn vermoeidheid van de voorafgaande 20 uren helemaal vergat. Shimla zelf was een beetje een tegenvaller voor me, daar ik meteen weer een aantal slechte ervaringen had met de plaatselijke (en deze ervaringen hebben dan eigenlijk alleen maar met geld te maken), en er was niet veel te zien en/of te doen. De volgende dag maakte ik een wandeling (de berg op) naar een monkey tempel en besloot de dag erna alweer te vertrekken. Ik had ervoor gekozen niet meer verder naar het noorden te gaan, want ik merkte dat ik er na weer bijna twee weken India een beetje door zat. Het land is schitterend, de ervaringen zijn van puur goud maar (hihi, daar komt de maar) het is gewoon heel vermoeiend om niet met rust gelaten te worden. Elk moment van de dag ben je bezig met mensen zeggen dat je niet met een taxi mee wil, niets wil kopen, geen tour wilt, geen geld geeft aan kinderen, vragen als “waar kom je vandaan, wat is je naam, wat is je beroep, wat verdien je per maand” te beantwoorden/of zeggen dat je er geen antwoord op geeft. Mijn ervaring is, van ruim twee maanden India, dat er bijna geen Indiër (die je op straat aanspreekt) geïnteresseerd is in jou, maar geïnteresseerd is in je portemonnee….. en daar was ik moe van.

Ik besloot om naar Derha Dun (DD)te gaan, dat is een stad 19 uur bussen van Shimla en zo’n 25 uur bussen van de grens van Nepal. Dus daar ging ik, heerlijk in een luxe bus (NOT) in de hitte met airco (NOT) en veel ruimte (NOT). Maar toch zijn dit dan… als je eenmaal geaccepteerd heb dat je dit gaat doen de mooiste ervaringen. De meeste mensen die je dan spreekt (de meeste toeristen kiezen ervoor om te vliegen, en gaan dus niet met die luxe touringcar,hi) zijn echt, puur en gezellig. Ze vinden het super leuk dat jij ook “hun” vervoer pakt, dat je geniet van de omgeving, dat je het soms ook effe moeilijk hebt, dat je het plaatselijke voedsel eet onderweg, dat je vrolijk met iedereen zit te klessebessen. Al met al en helse rit, maar ooh wat gezellig. Kom ik in DD aan…. Alweer donker natuurlijk… vind ik een goed hotel (met tv…ooh wat luxe) en val in een dankbare slaap. De volgende dag ontmoet ik Jaideep. Jaideep is een verzekeringsagent in DD en er is meteen een klik. Hij nodigt me uit om samen de “bezienswaardigheden” van DD te gaan bekijken. En dan komt er toch weer een hoop om de hoek kijken om op zo’n simpele vraag “ja” te zeggen. Zal proberen uit te leggen hoe zoiets gaat (in mijn hoofd). Daar sta je, in een wildvreemde stad, in een wildvreemd land, met een wildvreemde, die je uitnodigt om bij hem in zijn auto te stappen om de stad te gaan bekijken. Er schoten allerlei angstige gebeurtenissen door mijn hoofd, en zag de kop in de Telegraaf al voor me “Nederlandse jongen beroofd, nadat hij bij een wildvreemde Indiër was ingestapt”. En iedereen in NL zal denken “eigen schuld, stom dat je dat gedaan hebt”. Maar goed, ik ben ingestapt…. En heb een super dag gehad. Hij heeft me de stad doorgescheurd, we hebben ergens achteraf in een riviertje gezwommen en hebben de gaafste gesprekken gehad. S’avonds nodigt Jaideep me uit om naar de kroeg te gaan, maar ik sla dit aanbod af. Mijn gevoel zegt dat ik dat niet moet doen, en dat ik daar ook geen zin aan heb. En ja, dat is waar het om gaat “doen waar ik zin aan heb”. Ik geef Jaideep (mijn nieuwe Indische vriend) een hand en bedank hem voor die bijzondere dag.

De dag erna besluit ik niet met de bus naar de grens te gaan maar met de trein. Ondanks dat de trein duurder is, er iets langer over doet (en ik drie keer moet overstappen) neem ik dit besluit vrij makkelijk,….want ik kan gewoon lekker liggen/slapen in de trein. De grensovertocht is er weer eentje die ik niet snel zou vergeten. Het echte gevoel dat je een grens overgaat was ik alweer even kwijt, maar hier kreeg ik het weer helemaal terug. De laatste kilometers mochten geen auto’s meer komen, en nam ik de bolderkar (paard en wagen) om me zo ver mogelijk naar de grens te brengen…. Tot deze ook niet verder mocht, en ik met veel te veel kleren, (er was wel airco in de trein… en dan ook meteen ijskoud) mijn veel te zware rugzak door de snikhitte zo’n 4 kilometer mocht lopen. En dan sta je bij een heel “gaaf” hutje wat de immigratiedienst van India moet zijn een discussie te voeren over een stempel in mijn paspoort wat blijkbaar te onduidelijk zou zijn. De beste man, die zijn werk heel serieus nam (wat uiteraard heel goed is, maar voor mij in dat moment wat vervelend) dacht eerst nog een paar keer te moeten bellen, 20 minuten naar mijn stempel te moeten kijken en na 45 minuten dan toch zijn stempel te zetten….. IK MOCHT INDIA UIT. Waarna ik weer zo’n 2 kilometer (ik denk niemandsland) mocht lopen naar de Immigratiedienst van Nepal. Daar ging het allemaal een stuk vriendelijker en makkelijker, en had ik binnen 5 minuten (wel 40 dollar armer) mijn visum en mocht ik door. In het grensplaatsje (werd in de Lonely Planet omschreven als…. “een plaatsje waar je snel doorheen moet”) boekte ik het duurste hotel (6 euro per nacht) en genoot van de plaatselijke luxe (eigen (warme) douche en tv). Ik merkte dat ik over mijn slaap heen was, en liep blij het dorpje in. Ik was in Nepal… het land waar ze de 1 als een 9 schrijven en de 5 als een Y (lol). Ik kocht daar een simkaart voor mijn telefoon en leerde Bhim kennen. Bhim was een directeur van een basisschool, en vond het maar wat interessant om een Europese “vriend” te hebben. Dus voor ik het wist zat ik achter op zijn motor en liet hij me de binnenlanden van Nepal zien, en de langste voetgangersbrug (of hoe noem je zoiets) van Nepal. Ik had geluk want er was feest in het dorp, en s’middags liep ik met Bhim over het festivalterrein… waar de plaatselijke artiest niet DE attractie was, maar ik. Na 50 foto’s, 300 keer verteld dat ik uit Nederland kwam, en wat mijn naam was, zelfs mocht ik nog een handtekening zetten, merkte ik dat ik er wel wat moe van werd…. (denk dat het zo ongeveer moet voelen om “bekend” te zijn), en ben mijn bedje op gaan zoeken.

De volgende twee dagen (ik had besloten nog wat langer in dit kleine dorp te blijven) heeft Bhim me alles in de buurt laten zien, en heb ik drie dagen op het festivalterrein heel bekend Nepal horen zingen, zien dansen enz. Een hele belevenis en ik sloot Nepal meteen en voor altijd in mijn hart.

De volgende bestemming was Lumbini….. de plaats waar Boeddha geboren is. En ja, dat was me dan ook meteen een hele poppenkast. Ik ben daar zo’n 20 uur geweest, ben op de fiets het hele “park” rond gefietst, heb de plek waar Boeddha geboren is bezocht, en ben vroeg naar bed gegaan.

Tansen (of Palpa, deze stad heeft een oude en een nieuwe naam) was mijn volgende plek. Weer een plaatsje die de “normale” toerist overslaat, en wat voor mij dan meteen weer interessant is. Wat een heerlijk plaatsje is dit, kleine steegjes/straatjes… veel kleine pleintjes waar de plaatselijke heerlijk genieten van het leven en overal blije mensen. Ik geniet elke seconde dat ik daar spendeer…. en besluit daar een wandelingetje (er stond 9 uur voor, maar ik dacht met mijn snelheid ben ik met 6 a 7 uur wel terug) te gaan doen. S’ochtends om 7.15 uur knoop ik mijn bergschoenen dicht en vertrok. Een prachtwandeling die me langs rijstvelden, kleine dorpjes en vergezichten leidde. Na zo’n 3,5 uur lopen kwam ik bij het “middenstation”. Daar at ik wat en maakte me op voor de terugtocht… en ik merkte dat ik al wat moe begon te worden. Na 9 uur lopen strompelde ik Tansen weer binnen (ik had ergens een afslag gemist, dus had ergens nog wat omgelopen) en was echt helemaal naar de ..piep..

De twee dagen erna genoot ik van het uitzicht over de Himalaya, de vriendelijkheid van de mensen en van de gesprekken die ik had op het plaatselijke voetbalveld. Waar ik overigens ook ten huwelijk ben gevraagd, wat ik ook weer heel vriendelijk van de hand deed. Wel weet ik nog dat ik naar mijn ouders een mailtje stuurde met de tekst….”als ik nu een plek zou moeten kiezen waar ik zou willen wonen (buiten NL) dan zou het Tansen zijn”. En dat voelt nog steeds zo, wat een heerlijke plek op aarde is dit.

Maar ook daar komt een eind aan, en ik ruilde Tansen in voor het toeristische Pokhara. Pokhara is een plaats waar de Annapurna trip vertrekt, en de Annapurna trip is een wandeling van ongeveer 20 dagen rond de Annapurna (en de Annapurna is een berg die in de Himalaya staat en ruim 8 kilometer hoog is). Met de vermoeidheid nog steeds in mijn benen van de wandeling(en) in Tansen besloot ik een mountainbike te huren, en dus weer veel te gek de buurt te verkennen. Dag drie besloot ik om naar Saranghat te gaan, wat een heel klein plaatsje is op de top van de hoogste berg (buiten de himalaya om dan, natuurlijk!) in die omgeving. En ja, dat heb ik geweten. Wat een sukkel kan ik dan ook zijn. En na 5 uur enorm, in mijn reserves, te hebben geploeterd kom ik in het donker aan (hoe bedoel je onderschatting). Boek een kamer, die ik deel met Greg (een Australiër die ik eerder in de bus had ontmoet), en ga wat eten. Maar een uur na het eten zegt mijn lichaam dat het genoeg is geweest…. Alle inspanningen van de laatste dagen (met als druppel die van die dag) en het eten van die avond zijn even genoeg. En dat wil zeggen dat mijn lichaam besloot alles kwijt te willen wat er in mijn lichaam aanwezig was. En dan zit je daar, met een gedeelde kamer (van nog geen 10 vierkante meter), op de pot. Ik zal verdere details achterwege laten, maar fijn is anders. Doodziek en kapot na de rit en de nacht besluit ik wel om 5 uur mijn bed uit te gaan om de zonsopgang boven de Himalaya te zien. En het was schitteren, wat mooi, wat mooi (en ik kan nu met recht zeggen dat het de mooiste zonsopgang is die ik ooit heb gezien). Na een uurtje (te) ver van de wc te hebben vertoeft loop ik snel weer terug naar het hotel ontdoe me nog van iets wat eruit moet en stap snel op de fiets. Als de brandweer race ik naar mijn hotel in Pokhara, stap in bed en lig daar voor ruim twee dagen.

Even een tip voor mensen die, net als ik, niet zoveel ervaring hebben met reizen in zulke landen. Laat geen etenswaren in je kamer liggen. De eerste ziekte dag had ik overleeft en ik besloot die avond (dag twee) een broodje te kopen, want je moet toch iets eten he. Maar goed, na een paar happen had ik genoeg en dropte dit broodje op mijn nachtkastje (wat zo’n 30 cm van mijn hoofd was). Word ik de volgende ochtend wakker, en zie ik overal sla liggen en het broodje aangevreten op de grond. Maw er was die nacht (waarschijnlijk) een rat op mijn nachtkastje gesprongen en heeft mijn broodje op de grond getrokken en heeft daar heerlijk van zitten smullen. Vies he?

Pokhara is leuk en ondanks het toerisme toch knus gebleven. Iets anders dan wat ik een dag later in Kathmandu ervaar. Mijn eerste dagen in Kathmandu zijn vreselijk, ik voel me ellendig en wil daar graag weg. De stad ligt tussen de bergen waardoor de “vervuilde” lucht niet weg kan, heeft allemaal kleine straatjes waar vaak alleen maar tutterende auto’s en motoren staan. Een hoop herrie en vervuiling dus…… wat me misselijk en gek maakt. Maar goed, ik lees ineens op internet dat Hallie (mijn Amerikaanse vriendin die ik in Calcutta had ontmoet) ook in Kathmandu is, en Remco en Joanne zouden daar ook snel heen komen. Dus ik besloot toch te blijven. En ben er al met al toch nog een ruime week geweest. Het appartementje wat Remco en Joanne in Kathmandu hadden was echt super, even iets het gevoel van een huisje hebben was enorm fijn. En het (voor de derde keer) weerzien van Remco en Joanne was ook weer goed. Deze dagen deed ik weinig, beetje shoppen, beetje films kijken en de Kathmandu vallei wat verkennen.

Na die ruime week ben ik in het vliegtuig gestapt die me langs de MT Everest (wat een gaaf uitzicht) via Thailand naar Maleisie vloog. En daar zit ik nu, op een terrasje en kijk hoe de regen met bakken uit de hemel komt (weer eens een regenseizoen te pakken). Weer wennen aan de hitte (tegen de 35 graden) en op zoek naar een heerlijk strand. Maar dat ga ik jullie vast in een volgend stukje weer allemaal uit de doeken doen.

Voor nu zeg ik, NEPAL is een combinatie van heel veel landen en culturen. De vriendelijkheid van de mensen is enorm, het landschap is de bom (oooh, lekker populair taalgebruik) en zeer veelzijdig, het eten is goed (al heb ik ook wel verhalen gehoord van mensen die zo ziek zijn dat ze olifanten onderschijten, sorry Reinder…. Ik kan het gewoon niet laten), het weer is heerlijk en het uitzicht op het DAK van de wereld is er eentje die ik in stilte tot me heb genomen. Wat is dat indrukwekkend. Al met al voor mij zeker een land die ik nog eens aan ga doen, waar ik zeker nog een wandeling naar de Mt Everest of de Annapurna ga doen (wie gaat er mee?).

Dan rest mij nog het volgende met jullie te delen. Een aantal momenten in de afgelopen weken hebben me wederom doen beseffen dat bezit verzwaard, dat de dagen dat ik niets bij me had (geen laptop, geen fototoestel, geen paspoort en geen creditcard enz.) veel fijner waren. Op zulke dagen leef ik veel makkelijker, heb ik geen stemmetje in mijn hoofd “pas goed op je spullen”, en maak ik veel “mooiere” dingen mee. Het loslaten van o.a. die angsten en vertrouw je mensen die je niet kent, maakt het dat ik (laat ik het bij mezelf houden) andere keuzes maak. En door angsten los te laten, en mensen te vertrouwen ontstaan de mooiste dingen.

Met de drukte van de geboorteplaats van Boeddha, de stilte bij het bewonderen van de Himalaya nog vers in mijn geheugen beleef ik weer een andere bestemming. Een bestemming waar ik sinds 3 maanden weer een avondje doorgezakt ben (en ik nu ineens weer weet hoe een kater voelt) in mijn nu al te noemen “stamkroeg”, ik de paradijselijke stranden nog niet gevonden heb, de kerstboom in een winkeltje voor me zie en waar het gestopt is met regenen.

Ik sla dit stukje weer op, beseffende dat ik jullie alweer veel te lang bezig gehouden heb met mijn avonturen…. Ik dank een ieder voor zijn/haar mailtjes en reacties op mijn site…., het blijft een genot om deze te ontvangen.

Groet,