Mooi Sri Lanka

Midden in de nacht (03.05 uur) land ik op het vliegveld vlakbij Colombo, waar ik me voor de verandering inlaat met de eerste de beste persoon die me een slaapplek aanbiedt. Na twee “roadblocks” verder, waar ik mijn paspoort mag laten zien, bereik ik mijn homestay. De man die de schuurdeur open doet ziet er slaperig en moe uit, je zal ook maar uit je heerlijke slaap gewekt worden door iemand die zo nodig bij je wil blijven slapen. Maar de man is een en al vriendelijkheid en nadat ik mijn stoute schoenen aangetrokken had, staat de beste man midden in de nacht voor mij nog een kopje thee te zetten en wat broodjes te roosteren.

De volgende ochtend loop ik nog met de in India verkregen argwaan (daar wil echt iedereen geld aan je verdienen) over het strand. Het waait en is niet bepaald mooi weer…. maar geniet van het mooie strand en de vriendelijke mensen. Na 4 keer welkom geheten te zijn op dit mooie eiland Sri Lanka stap ik van het strand de hoofdstraat in om de bus te pakken naar Colombo (de hoofdstad van Sri Lanka). Daar koop ik de Lonely Planet en voel dat ik ineens iets meer houvast heb, en weet dat ik niet in Colombo moet zijn. Deze stad, lees ik, zal mijn hart niet gaan veroveren dus waag ik het er niet eens op. Dan valt mijn blik op de KFC en zit even later met een paar kippenpoten voor me heerlijk te genieten van slecht voer. Ik vind dat ik het wel even verdient heb na 6 weken India. Ook koop ik in de supermarkt nog een plaatselijk drankje die ik die avond samen met de gastheer soldaat maak, onder het genot van een heerlijk gesprek over het eiland, vrienden (van hem) uit Nederland en de ellende die er op het eiland hebben afgespeeld. Ik voel me heerlijk, en heel erg welkom op dit eiland.

Van deze ellende, en dan heb ik het over de Tsunami en de oorlog die tot mei dit jaar heeft gewoed, is in het land dan ook nog wel veel te zien. Voornamelijk de vele mensen uit het leger op straat, en de bijzonder weinig toeristen op diezelfde straat kenmerken mijn eerste beeld wat ik krijg.l Maar daarbij moet gezegd, ik nog nooit zulke aardige legermensen gezien. Allemaal, stuk voor stuk, zijn ze heel vriendelijk en blij om te zien dat het land weer iets “toegankelijker” wordt voor ons, de toerist. En ik besluit dag drie naar Kandy te reizen. Hier gaat er weer een mooi weerzien zijn.

De treinreis naar Kandy is adembenemend mooi, omdat de trein langzaam (ja, heel langzaam) tussen de bergen en vlaktes door slingert en kom met een uur vertraging (daar ga je echt aan wennen) aan in Kandy. Samen met een vrouw uit Amerika, die in Colombia, Spanje en Frankrijk heeft gewoond, zoeken we het hotel dat we vanuit de trein hebben gereserveerd. Waar ik mijn makker en Joanne op het dakterras weer in de ogen kan kijken. Gek, maar toch ook weer snel heel gewoon bespreken we alles wat we (zij in Indonesië en ik in India) hebben meegemaakt en spreken we af de volgende dag door te reizen. Via grottempels (waar we gediscrimineerd worden omdat we blank zijn) en een heel lange reis komen we aan in Nilaveli (aan de noord/oost kust). Een plaatsje aan de kust, waar de tsunami en de oorlog flink zijn werk hebben gedaan. Het toerisme ligt op zijn gat, en het vinden van een “goede” locatie is dan niet al te makkelijk. Maar met enige moeite vinden we het onze….. een plek met zwembad en uitzicht over zee. Heerlijk genieten we twee dagen van de rust, het zwembad en het echte Sri Lankaanse leven wat daar heel mooi zichtbaar is. Met een kan thee zitten we uren naar de vissers te kijken en wandelen we heerlijk langs de branding. Wat vind ik het speciaal dat ik deze moment met Remco en Joanne heb mogen delen.

Na twee dagen uitrusten en heerlijk genieten stappen we in de bus terug naar het binnenland. Nuwara Eliya is onze bestemming, en ligt (achteraf) ruim 10 uur rijden voor ons. We stappen in onze luxe touringcar (NOT) en hebben dan nog plezier. Als we bijna bij onze bestemming zijn en Joanne en ik helemaal klaar (kapot ben ik) zijn met het gereis, begint Remco ineens de spirit te krijgen om zijn beste grappen uit zijn korte mouwen te strooien. Iets waar ik nu heel erg veel plezier om kan hebben, maar toen was ie zooooo IRRITANT joh. Oooh ja, heb je dat wel eens gehad… dat je s’ochtends weg gaat met schitterend weer en dus een korte broek en t’shirt aan doet, om vervolgens hoog de bergen in te rijden. Nou, dat deden wij dus. Zit je daar, in de bus… met weinig kleren voor handen, en elke minuut werd het kouder en Remco dus steeds irritanter. Maar goed, we haalde ons einddoel en daar stond een oud bekende van Joanne haar ouders (en ook al een klein beetje van ons, we hadden hem eerder die week al ontmoet) ons op te wachten en bracht ons naar een super onderkomen.

De dagen erop zitten we tussen de theeplantages, maken we een paar mooie wandelingen en bezoeken we een familie (familie van bekende van Joanne haar ouders) die een heerlijk maal voor ons maakt. Dan pakken we een lift naar (de eerste lift die ik trouwens neem sinds ik weg ben) naar Tissamaharama. Daar boeken we nog diezelfde dag een safari en rijdt onze chauffeur (en waardeloze gids), met ons achter in zijn Jeep, door de wildernis. En dan ga ik geloof ik in herhaling vallen, verwend als ik ben door onze safari’s in Zuid Afrika ben ik alleen maar op zoek naar het Luipaard. En ja, we hebben hem gezien…. al waren we niet helemaal gelukkig met het uiteindelijke resultaat. Niet dat ik hem graag op schoot had willen hebben, maar iets langer en iets duidelijker had wel gekund. Maar dat is wederom het mooie van safari en wilde dieren, maar afvinken kunnen we hem wel. Wat voor mij (ons) de Big 5 compleet maakt.

Dan stappen we in de bus naar Unawatuna, waar we een accommodatie boven ons budget uitzoeken, heerlijk genieten van luxe (wifi internet op het terras en een heerlijk zwembad) en van het schitterende strand. Bezoeken het dorpje Galle (wat veel Nederlandse invloeden kent) en genieten meer van de luxe. Daarna knallen we door naar Negombo, wat een dorpje is dat vlakbij het vliegveld ligt. Want Remco en Joanne hebben vrijwilligersverplichtingen in Nepal en zijn dus gebonden aan een vlucht op 18 oktober 2009. In Negombo ontmoeten we een man uit Nederland, die 25 jaar geleden een bedrijfje (in planten) gestart is. En na een rondleiding op zijn enorme terrein en mooie verhalen kan ik jullie zeggen dat het allang geen bedrijfJE meer is. De laatste dag op Sri Lanka tuffen we in de vroege ochtend naar het vliegveld en zeg ik Remco en Joanne (mijn vliegtuig gaat een uurtje eerder dan die van hunnie) voor de tweede keer tijdens mijn reis gedag en stap aan boord van het vliegtuig wat mij weer terug gaat vliegen naar India.

Sri Lanka heeft op mij indruk gemaakt. Indruk in de zin dat het een fantastisch vakantie-eiland is, of misschien beter gezegd “gaat worden”. De wegen zijn nu nog zo enorm slecht wat het verplaatsen met het openbaar vervoer tot een ellende maakt, en de mensen nog niet echt ingesteld zijn op toerisme. De stranden zijn echt schitterend, het eten is geweldig (en je gaat er echt aan wennen om met je handen te mogen/moeten eten), de mensen zijn super vriendelijk, het weer is heerlijk en het land zelf is veelzijdig. Al met al maakt het, het dus een heerlijk land om “dingen” te zien en heerlijk aan het strand te hangen. Maar kijk uit…. als je na een wandeling nog even heel bijdehand probeert indruk te maken op “wie dan ook”… Sri Lankanen kunnen heel goed volleyballen. En vergeet de DEED niet, want ik heb nog nooit zoveel muggen in een klamboe gezien als in Negombo. Ik zeg Sri Lanka gedag, en dank Remco en Joanne voor de mooie tijd die ik met ze heb mogen beleven. De mooie gesprekken, de momenten van even niets zeggen en de contacten die zij al hadden heeft het tot een super mooie (bijna) drie weken gemaakt. Drie weken die ik bij ga schrijven, die ik bij ga schrijven in mijn herinneringen en met veel dankbaarheid ga herdenken. Kijkende naar een armbandje die we alle drie hebben gekocht, sluit ik dit verhaal. Sluit ik dit verhaal wetende dat mijn reis weer alleen doorgaat. Doorgaat via India naar het land waar ze de 1 als een 9 schrijven de 5 als een Y en het land waar Boeddha geboren is.