Veel kilometers in India

Daar zit ik dan weer…. Op een vliegveld te wachten op een aansluitende vlucht. Ik maak er geloof ik een gewoonte van om zoveel mogelijk tijd tussen die vluchten te laten zitten. Zo ook vandaag weer, vandaag mag ik 11 uur op of bij het vliegveld wachten tot mijn volgende vlucht gaat. Uiteraard wel een mooie gelegenheid om weer een stukje voor mijn site te schrijven.

De drukte in mijn hoofd was na de eerste periode in India redelijk gezakt naar een (voor India) `redelijk` niveau. En met een nog steeds lyrisch enthousiasme denk ik terug aan de Taj Mahal. Wat een mooi gebouw/vertolking van liefde is dat. Alleen de Taj is al een reden (vind ik uiteraard) om ooit een keer naar India te gaan, zonder uiteraard weer de rest van het geweldig grote en mooie land te kort te doen.

Na Agra vond ik het tijd om de wildernis in te duiken op zoek naar de tijger. In een ambiance die me weer veel terug deed denken aan Zuid Afrika, vond ik een zeer prettig onderkomen en boekte de dag van aankomst meteen een tour voor de volgende ochtend. Helaas had ik pech, want er waren op dat moment geen andere toeristen in het dorp (wat ik overigens normaliter een pluspunt vind), en kwamen dus alle kosten voor deze safari voor mijn rekening. De volgende ochtend om kwart voor 5 reed ik met “mijn” (hi) chauffeur in 45 minuten naar het Wildpark (Ramhambhore National Park, Sawai Madhopur). Daar reden we 4 uur rond, (of eigenlijk moet ik zeggen, daar stuiterden we 4 uur rond) om vervolgens zonder de tijger weer huiswaarts te gaan, wel heb ik nog twee kleine zwarte beren van een afstand mogen bewonderen. Maar, ik kan niet ontkennen dat er een lichte teleurstelling in de jeep aanwezig was, en die kwam niet van de chauffeur. En na het relativeren van dit alles kwam ik tot de conclusie dat het juist het mooie is van wildparken….. er wonen `wilde` dieren, en die zitten niet in kooien waar je langs kan lopen. Wie weet, wie weet krijg ik ze ergens anders in India (of ergens anders op de wereld) nog te zien.

Na de safari nam ik een ontbijtje/lunch en bracht de middag aan de kant van het zwembad door. De nacht en drie dagen erna heb ik geteerd op 5 bananen, 250 gram koekjes en iets van 10 liter water. Want ik werd me toch ziek, en lag dus drie dagen plat of was onderweg naar de toilet. De derde dag vond ik het welletjes en boekte een trein naar Kota. Via Kota zou ik naar Goa (kleinste provincie van India, aan de westkust) reizen. Maar voordat ik in Kota arriveerde had ik weer wat momentjes waar ik even tot tien moest tellen, of mijn grenzen moest verleggen. Want wat bleek toen ik 3 uur in de trein zat, waarvan ik er ruim 2 uur stil hadden gestaan voor onderhoud aan het spoor, dat ze me de verkeerde trein hadden gewezen. Na een kort overleg met de mensen in mijn coupe, besloot ik drie haltes te wachten bij een iets grotere stad. Daar aangekomen bleek dat de eerste trein terug 4,5 uur later zou gaan, dus besloot ik maar heerlijk te gaan wachten. Zittende op het perron, in een stikkende hitte, waar een koe mijn bananen (met zak en al) op at, besloot ik het goed te vinden dat er zo´n 30 vliegen op me gingen zitten. Want na een uur elke 10 seconde ze van me af te slaan, vond ik de rust om het toe te laten, en dus het te laten zijn. Vooral achteraf vond ik dat een mooi moment, en voor mij een ultiem moment van accepteren van de omgeving/situatie.

Toen de trein naar Kota arriveerde was er helaas geen plek voor mijn tas, dus besloot ik op het balkon (zo heetten de tussenstukken in een trein toch?) te gaan zitten. Zittende naast mijn tas, in de deuropening (de deuren hoeven in India niet zo nodig dicht) heb ik naar de ondergaande zon zitten kijken. Wat dus een kort tripje naar Kota zou moeten zijn, werd een hele dag reizen.

De volgende dag zou ik met de trein in 26 uur naar Goa (Margao) reizen. Dus ik die ochtend er vroeg uit om toch nog wat van Kota mee te krijgen, en s´middags nog een klein tukkie. Sta ik met mijn reserveringsbewijs, mijn tassen en een gezonde tegenzin bij de balie om mijn stoelnummer te verkrijgen, zegt deze beste man `maar meneer uw trein vertrekt morgen pas`. Met andere woorden, ik had die hele dag voor niets rekening gehouden met die zware treinreis naar Margao. Het was wel duidelijk dat ik nog niet helemaal hersteld was van die ziektedagen……..

De dag erna ben ik in ruim 27 uur naar Margao gereden, om daar midden in de nacht aan te komen. Kapot van de reis liet ik me achterop een motor naar een resort brengen, die ver boven mijn budget lag…. maar die ik wel accepteerde. De volgende ochtend een andere onderkomen gezocht, scooter gehuurd en heerlijk rond gecrost door deze mooie provincie.

Nou weet ik niet hoe Hawaï eruit ziet, maar ik denk dat het er net zo uit zal zien. Allemaal palmbomen, houten huisjes, kleine straatjes, cashewnotenbomen, rijstvelden, en overal mooie stranden. Echt een super mooi gebied om heerlijk rond te crossen en te relaxen. Na de eerste dag kwam ik in contact met drie Indiërs, die naast me zaten te eten. Na een avondje leuk doorzakken, kwam ik de volgende middag erachter dat ze niet konden zwemmen en nog nooit in de zee waren geweest. Dus had ik mijn uitdaging voor die dag weer te pakken. Na twee uurtjes oefenen in een zwembad van een hotel, durfde de mannen het aan (onder mijn begeleiding) de zee te gaan bedwingen. Eentje durfde tot iets voorbij de knieën de zee te trotseren, de andere kwam niet verder dan zijn enkels. Maar ondanks dat er niet echt gezwommen werd in de zee, waren het De echte ervaringen. Ik genoot van de ervaring van een eerste keer iets doen, die ervan af spatte. Ze waren zo blij, zo bang, zo nieuwsgierig (naar o.a. hoe de zee smaakte) naar hoe de golfen zouden voelen, naar alles wat voor mij een verwonderingloos gebeuren is geworden. Maar deze jongens hebben me in dat moment, en ik denk voor nog vele momenten in mijn leven, laten zien hoe mooi iets is als je het (probeert) te zien alsof je het voor de eerste keer ziet/ervaart.

De dag erna regende het enorm en besloot ik een ticket te boeken naar Sri Lanka. Waarom ook niet, waarom zou je de vrijheid die je hebt niet gebruiken. En de volgende ochtend stond ik op het vliegveld van Margao. Vloog ik eerst naar Bangalore waar ik 4 uur kon wachten op mijn vlucht naar Chennai (waar ik nu ook weer zit) waar ik 3,5 uur mocht wachten op mijn nachtvlucht naar Colombo (Sri Lanka). Waar om 01.55 uur op 1 oktober 2009 het vliegtuig zijn wielen aan de grond zette.

Hoe de avonturen van Daniel in Sri Lanka gaan verlopen kunnen jullie binnenkort lezen in mijn volgende blog. Daarin zal een mooi weerzien met Remco en Joanne, een luipaard, volleybalwedstrijd en een hoop DEED zitten. Wel wil ik een iedereen thuis succes wensen met het eventueel omvallen van de DSB bank, het faillissement van M. Borsato en de herfst. Ik smeer me nog maar een keertje in, want anders verbrand ik misschien nog.

Met heel erg veel zin in satésause en een lekker stuk oude brokkelkaas sluit ik even mijn ogen en waan me thuis. Thuis bij jullie, thuis wat zeer zeker nog als thuis voelt.