Mongolie is........

Mongolie is nu alweer twee weken de omgeving geweest van waar ik me heb bewogen. Op het moment van schrijven zit ik in de trein (het laatste stuk van de TransSiberian Railway) om Mongolie in te gaan ruilen voor weer een nieuw land, CHINA.

Mongolie heeft me te pakken, heeft me gegrepen en ik ben benieuwd hoe het gaat landen als ik hier eenmaal weg ben. En dan sta ik nu voor de onmogelijke opgave om jullie in een klein stukje tekst (en wat foto’s) mee te nemen in mijn emotie van de laatste twee weken in dit super mooie Mongolie. Chronologisch ga ik jullie proberen ook maar iets van mijn tijd hier over te brengen.

Ulaan Baatar ( UB ), de hoofdstad van Mongolië, is de eerste vijf dagen van mijn bezoek aan Mongolië mijn territorium. Zoals vorige keer al geschreven ben ik de eerste dagen wandelend de stad door getrokken en heb ik meerdere musea bezocht en de zwarte markt (heeft iets van de zwarte markt in Beverwijk weg) . Deze kleine week was vooral relaxt en heb ik lekker kunnen wennen aan het warme weer. De momenten dat we (Arnoud en ik) even lekker op het terras gingen zitten om te schrijven of een boek te lezen waren heerlijk.  Wat ik in zulke momenten  heel erg merk is dat het doorgaan ook in dit reizende leven een valkuil kan zijn. Er is zoveel te zien, zoveel te doen, zoveel te beleven… Maar rust, en reflectie van wat ik gedaan en gezien heb is voor mij net zo belangrijk. Dus genoot ik enorm van de bezinningsmomentjes in UB.

Maar ja, Mongolie is meer dan UB alleen. De dagen erop ben ik met een groep van 7 (Zweden, Ieren, Japanner en  Chinees) naar een Nationaal Kamp geweest. En ja hoor, daar mocht ik eraan geloven. De eerste shift was meteen de mijne, en voor ik het wist zat ik op een Mongools paard. En ja, ondanks dat deze beesten niet de grootste zijn, was het voor mij toch best eventjes slikken. Maar na een kwartiertje rond gesjokt te hebben, had ik het wel gezien….. Ik wilde vol gas met het beestje de steppes over, maar dat zat er niet in. Denk dat ze het toch wat te gevaarlijk vonden. S’middags heb ik een schitterende wandeling gemaakt door de leegte van het Mongoolse landschap. Het was adembenemend om te zien hoe de groepen wilde paarden aan me voorbij trokken, alsof ik er niet stond. Ook de traditionele Gertenten (de huisvesting van de nomaden in het land) kwam ik veelvuldig tegen op mijn voettocht.  De volgende ochtend ook nog een kleine wandeling, en daarna snel weer terug naar UB.

Bij terugkomst in mijn guesthouse bleek er de volgende dag een tour door de Gobi woestijn geregeld te zijn. En omdat ik helemaal verliefd ben op de binnenlanden van Mongolie, besloot ik mee te gaan. Samen met Arnoud, een  Japanner en een Nederlands meisje uit Groningen gingen we in een, voor mij ogend, krakkemikkige bus de woestijn in. Helemaal vol spanning en adrenaline vertrokken we met gids Baya en chauffeur Sidor de vlaktes op. Met een gangetje van soms wel 130 kilometer per uur stuiterden we soms letterlijk van links naar rechts in onze bus. Wat was het rijden (achterin de bus zitten) al een ervaring om nooit meer te vergeten. Daarbij kwamen de mooiste dingen als: zandduinen, rotspartijen, gletsjers (ja ja, die had ik totaal niet verwacht in de woestijn… maar hij/zij was er) en weer de uitgestrekte leegte en kleine dorpjes…. Eigenlijk niet te vertellen wat je dan in die 7 dagen woestijn allemaal tegenkomt. Dag twee mochten we douchen (niet wetende dat dit ook meteen de laatste keer zou zijn) en daar gingen we heerlijk voor. Helemaal fris en fruitig doken we in het dorpje (ook dus de enige keer dat ik in een dorp sliep) de plaatselijke disco in. Als je je een voorstelling zou willen maken, dan is het zoiets als een oud klaslokaal met een barretje erin. Alleen in dit klaslokaal was werkelijk een echte DJ aan het draaien. En meneer de DJ nam het ervan, want met keiharde house muziek zijn we tot sluit (0.00 uur) aan de dans geweest. Moe maar voldaan gingen we weer terug naar onze Gertent om toch nog even een paar uurtjes te slapen.

Na vijf merkte ik dat ik vrij emotioneel werd en veel aan thuis zat te denken. Niet de kans hebben om even het internet op te gaan, niet in de gelegenheid om iets van bewoonde wereld met de daarbij behorende luxe te hebben, brak mij heel erg op. Dit gevoel heeft me de laatste twee dagen van deze trip weer veel stof tot nadenken gegeven. En mijn conclusie nu is, dat loslaten iets anders behelst dan dat ik in eerste instantie voor ogen had. Hetgeen waarin ik 32 jaar geleden ben neergezet, opgegroeid en altijd in heb geleefd, dat laat ik niet zomaar los. Het zit zo diep in mij, zo diep dat zoveel dingen zo gewoon zijn als het er is. Zo normaal om dingen te kunnen, te doen of te ervaren, en dan ineens is dat er niet meer. Dat is voor mij qeer een hele waardevolle les, en na wat traantjes bij het bladeren in mijn fotoboekje (een boekje met foto’s van allemaal dierbaren van mij) heb ik het dagelijkse leven in de woestijn weer opgepakt.

De zesde dag, vroeg de crazy driver (zo noemde we hem na alle spannende en spectaculaire scheurmomenten in onze bus) of ik een stukje in de bus wilde rijden…. En ja, als je me een beetje kent, ga ik deze uitdaging niet uit de weg. Mijn eerste gedachte was dat ik even bij een slaapplaats rond zou mogen rijden, maar na de lunch ging de chauffeur aan de bijrijders kant zitten en mocht ik achter het stuur plaatsnemen. Na zo’n 30 á 45 minuten scheuren (ik ben niet harder gegaan dan 80 kilometer per uur) en stuiteren door de woestijn zette ik onze bus in een zandbak neer waar we met zijn alle zo’n 20 minuten bezig zijn geweest om hem er weer uit te krijgen. Super ervaring, en kan nu alleen nog maar meer respect hebben voor onze Crazy Driver.

Bij aankomst in UB genoot ik als nooit tevoren van een heerlijk schone douche. De laatste dag (zaterdag 11 juli) van mijn "zijn" in UB, was het Nadaam Festival. En waar ik al een beetje bang voor was gebeurde. S’ochtends om 08.00 uur moest ik klaar staan om opgehaald te worden voor het bijwonen van de openingsceremonie. En ja hoor, daar kwam de Oad bus weer aan, met dit keer zo’n 35 Nederlanders. Dus een beetje gedesillusioneerd liep ik met de groep mee, wetende dat dit een hele lange dag zou worden. Maar dat heb ik me niet laten gebeuren, na de openingsceremonie ben ik mijn eigen weg gegaan. Alleen heerlijk UB in, heerlijk alleen genieten van mijn laatste uurtjes in dit geweldige land. Het Nadaam Festival was niet wat ik ervan verwacht had, maar Mongolië hebben al mijn stoute dromen overtroffen.  En zoals ik mijn beste vriend ook zijn blog zag beëindigen:  Mongolie ziet mij zeker weer.!

Over een paar uurtjes doe ik mijn eerste stap in Peking/Beijing, en start ik mijn eerste “ongeorganiseerde” momenten. Dus zal ik me straks eerst met hele primaire zaken moeten gaan bezig houden, zoals het zoeken van een slaapplaats wat eten en daarna zien we wel weer verder.

Vol met ervaringen van de eerste maand (27 dagen), vol emotie van het zijn in het nu en moeite met wat ik achter gelaten heb, stap ik weer een nieuw avontuur in. China here i come.