WEG

De kop is eraf, de eerste steden zijn bezocht en de eerste leermomenten zijn ook alweer gepasseerd. Maar vooral merk ik dat het loslaten van jullie allemaal daar in Nederland en België me nog wat moeilijk af gaat. Met de wetenschap dat ik jullie voor een hele tijd moet missen reis ik door Rusland, Siberië en Mongolië. Even in het kort ga ik jullie meenemen in dat wat voor mij `bijzondere` momenten waren/zijn.

Het afscheid op het vliegveld was iets om nooit meer te vergeten. Wat stonden de schatten te zwaaien, en wat was het een gekke beleving om er voor het eerst met mijn rugzak vandoor te gaan. Na een complete controle mocht ik de douane door, en met geen minuut vertraging vloog ik in 2.15 uur naar St Petersburg. Daar stond een Engelstalige gids (sprak zelfs een paar woorden Nederlands) me op te wachten om me naar een simpel maar keurig hotel te brengen. Het was een regenachtige dag, maar met een dikke smile op mijn gezicht liep ik door de regen de stad te verkennen. En ik kan niet anders concluderen dan dat het een super leuke en mooie stad is. Drie dagen heb ik in deze heerlijke stad mijn eerste dagen mogen beleven, wat zoals hierboven al omschreven wel emotioneel was. Het zijn clichés, maar je gaat pas zien en merken wat je mist als je het niet meer hebt. Dus heb ik ook heerlijk skype contact gehad met mijn ouders en zusje (wat werkt dat goed zeg).

De trein van St Petersburg naar Moskou was een feestje. Ik zat in de coupe met Rob, Fenny en een Russische vrouw en al snel kwam de fles wodka op tafel,en zijn we doorgegaan tot de late uurtjes. Deze treinreis heb ik als zeer bijzonder ervaren, en Moskou was er dus sneller als verwacht.

In Moskou kwam ik dus kapot aan, en ben na het inchecken bij mijn gastgezin (een alleenstaande man in dit geval) ben ik snel de metro in gestapt. En ja, dan raad je het al…. Dat ging in eerste instantie helemaal verkeerd. Wat een doolhof,  wat lastig dat hier niemand Engels praat en helemaal niets kan maken van de Russische taal (zowel in spraak als taal niet). Al was mijn eerste kopje koffie in St Petersburg nog een uitdaging om te bestellen, merk ik  dat het vrij snel makkelijker en beter gaat. Na de verkeerde halte van de metro uitgestapt te zijn, en dus een flinke wandeling (wat niet makkelijk was met mijn vermoeide lichaam) kwam ik op het Rode Plein, het Kremlin en bij de St Basil Cathedral uit. En ja, zonder heel negatief te klinken (en zonder Moskou misschien te kort te doen) maar dat is het wel zo’n beetje. De wisseling van de wacht om precies 12 uur, de winkeltjes en kraampjes op de pleintjes, de MC Donalds (jaja, die heb je hier ook gewoon) had ik het snel gezien hier. Moskou, is wat mij betreft dus een stad waar ik niet snel weer terug ga komen. Ondanks dat heb ik het er heerlijk gehad, en ben ik steeds meer aan het wennen aan het idee dat ik voorlopig nog wel eventjes alleen ga zijn.

De treinreis van Moskou naar Irkoertsk was er eentje met veel tegenstrijdigheden. En ja, hoe ga ik jullie deze uitleggen. Drie en een halve dag in een trein, niet douchen, verwachten dat je met handen en voeten je kenbaar moet maken, veel rust, veel slapen, veel van alles had ik verwacht. En niets werd daarvan werkelijk…… al waren het wel drie en een halve dag in de trein en zonder douche (al was er hoorde ik achteraf wel een douchemogelijkheid), want toen ik afgezet werd op het plein voor het station stonden er al 9 Nederlanders te wachten om met diezelfde trein mee te gaan, en bleken er ook nog eens 4 andere Nederlanders bij ons in het treinstel te zitten. En werd er dus weinig geslapen, weinig gerust en weinig van alles wat met alleen zijn te maken had. Wel hebben we het super gezellig gehad, en hadden we het na nacht twee al behoorlijk verprutst bij de Provodnitsas (we noemde ze de stewardessen van de trein), omdat het potje hints om twee uur s’nachts toch wel heel veel lawaai maakte. S’ochtends, na deze enerverende reis, kwamen we in Irkoertsk aan. Maar werden in een bus gestopt en naar Listvyanka (gelegen aan het Baikalmeer, ook wel het blauwe oog genoemd) gebracht. Daar heb ik de middag met Wieke (een van de Nederlandse reisgenoten vanuit de trein) doorgebracht op o.a. het terras aan het meer. Heerlijk in het zonnetje, met een halve liter bier voor 70eurocent. S’avonds heerlijk gegeten, en heerlijk geslapen.

De volgende ochtend zijn we, via een openluchtmuseum, terug naar Irkoertsk gereden. Tijdens deze ochtend kreeg ik heel erg  het Oad groepsreizen idee, dus was blij dat ik na het inchecken bij mijn homestay (bij weer een alleenstaande man, die ik overigens niet meer gezien heb) alleen de stad in kon. Sinds lange tijd kon ik weer even op internet, en dus ook nog weer even met mijn ouders skypen. Ze vertelde me dat mijn konijntje (MonaLisa) doodziek was (geweest), maar volgens hen bijgetekend had. Weer emotioneel (door het zien van mijn ouders en mijn schatje (MonaLisa)) ben ik weer terug de stad in gestapt. Na een heerlijke dag met een museum bezoek, live muziek op straat en een heerlijk weertje ben ik gestart aan een moeizame nacht. Ik was namelijk wat bang dat ik me zou verslapen, want vanochtend zijn we om half 5 opgehaald om de trein naar Ulaan Baatar (Mongolië) te halen.  Het landschap is onderweg heel erg mooi, en we genieten met zijn alle (tussen het klaverjassen door) van het uitzicht. De Russische grens overgang is zeer bijzonder, na het vullen van wat formulieren en het afgeven van onze paspoorten mochten we gelukkig wel uit de trien. Wachten duurt lang, zeggen we toch altijd…. maar in dit geval was het een mooie ervaring. Na het nuttigen van wat biertjes en het dus wachten van deze 5 uren kregen we onze paspoorten terug, en vertrokken we naar Mongolië. Na zo´n 15 seconde na vertrek kwam er een hoop bedrijvigheid los in de trein. Alle Mongoliërs haalde al hun smokkelwaar uit alle hoeken en gaten, echt een super gaaf moment om te mogen beleven. Zo´n 15 minuten na dat moment stonden we bijna 3 uur stil aan de Mongoolse grens…… Deze stop was minder fijn, omdat we er niet uit mochten, en toch al wat biertjes op hadden. Maar na het plassen in plasticzakken, flessen enz mochten we onze reis vervolgen.

S´ochtends kwamen we aan in Ulaan Baatar, een stad met ruim 1 miljoen  mensen dat heeeeeel mooi gelegen licht in een vallei. Dus overal waar je de stad uitkijkt zie je mooie groene bergen. De eerste twee (ja ja, ik ben hier alweer twee dagen) ben ik met Arnoe opgetrokken, en hebben we flinke stadwandelingen gemaakt, en onze verwondering uitgesproken dat het er hier zo mooi en schoon (?) uitziet. Ook wen ik heel erg snel aan het feit dat ik nu allemaal Mongoliërs om me heen heb, en gisterenavond hebben we twee dames ontmoet die ons vanavond door de  stad gaan begeleiden naar de leukste kroegjes.  Het is hier nu 16.11 uur, en ik ga even douchen om straks weer even een klein pintje te gaan drinken.

Alleen, maar niet eenzaam vervolg ik mijn reis. Onbekend naar wat Mongolië me nog meer gaat brengen sla ik deze tekst op en stap ik onder de schone douche hier in het UB Guesthouse. Morgen misschien wel voor 3 dagen met een paard een mooie tocht maken, maar voor die verhalen moeten jullie nog even geduld hebben. Met een glimlach op mijn gezicht, stap ik de mooie wereld weer in.